maandag 26 november 2007

Foto's

Lieve vrienden en familie. Mijn album is klaar. Ik ben er een hele tijd mee bezig geweest, maar ik ben erg tevreden met het resultaat. Als jullie mijn Blog gevolgd hebben zal het niet moeilijk zijn om de tekst bij de foto's te plaatsen en v.v. Natuurlijk kunnen jullie de foto's in deze diavoorstelling zelf bekijken, maar ik zou het ook heel leuk vinden als ik jullie er "live" verslag bij mag doen. Wie daar behoefte aan heeft mag mij altijd bellen en dan kom ik langs, of kom gezellig bij mij.
Om de diavoorstelling te zien klik HIER.
Wanneer de foto's bewegen (zoomen) dan kan je wanneer je met de muis onder de foto gaat staan ( er verschijnt dan een menuutje), 1x klikken op het woordje "on" naast Effects. Dan houdt ie wel op.
Ik hoop dat jullie er net zoveel plezier aan beleven als ik aan de reis.
Heel veel liefs,

Cynthia

zondag 14 oktober 2007

Oost West...

Na al mijn omzwervingen ter land ter zee en in de lucht, ben ik eindelijk weer thuis en ik kan jullie zeggen dat dat heel goed voelt. Als je weet dat je reis een einddoel en datum heeft, dan leef je daar ongemerkt toch naartoe.
Ik kan niet anders zeggen dan dat ik een perfekte vakantie heb gehad en jullie hebben daar een grote bijdrage aan gehad. Ik vond het heerlijk om jullie reakties te lezen en eerlijk gezegd, als ik eens een dag had zonder aktie en avontuur, dan kon ik niet wachten tot het internetcafé open ging ;-)
De komende tijd zal ik van mijn mooiste foto's (alle ± 1200 wil ik jullie niet aan doen) een reportage maken en op de ene of andere manier kan iedereen die dat wil met mij mijn reis nog een keer dunnetjes over doen, maar dan met beeld en geluid erbij.
Nogmaals bedankt dat jullie met mij mee zijn geweest - en nee, mijn backpack was niet te zwaar met jullie allemaal erin - en wie weet tot een volgende reis, want die gaat er zeker komen.
Ave,

Cynthia

Ps: Wisten jullie dat ik ook te Googelen ben? Als je zoekt op de naam van de site en dan alleen in Nederlandse pagina's, dan sta ik bovenaan! Dat is toch tof, of nie dan!

vrijdag 12 oktober 2007

Back in Lima

Nou dat was het dan. Ik sta weer met beide benen op de grond en dat gaf me toch een klap! Gisteren vertrokken vanuit een smoorheet Tarapoto en vanmorgen opgestaan in een grauw en nat en kil Lima.

Gisteren heb ik een perfecte imitatie gedaan van de barmhartige samaritaan. Ik zat te wachten op het vliegveldje van Tarapoto, toen er een overbeladen non probeerde om voor mij langs een stoel te bemachtigen. Dat ging zeer moeizaam en ik schoot te hulp door een tas van haar over te nemen. Het was een supervriendelijke non. Nu ben ik nog nooit een norse non tegengekomen, maar anyway... we raakten aan de praat en de tijd ging zo lekker snel voorbij, want we moesten nog zeker een uur wachten. Toen onze vlucht werd afgeroepen vroeg ik of ik haar moest helpen dragen en dat sloeg ze niet af. Dus al kwebbelend liepen we naar het vliegtuig waar ik haar hielp zich te installeren. Een uurtje later waren we in Lima en ik vroeg maar weer of ik haar nogmaals moest helpen. Ze knikte (een paar rijen voor mij) dankbaar van ja. Het was geen verplichting hoor, het was een lief mens en ik deed het graag. Het was nog zo`n zeldzaam mens die op en ander afstapt wanneer ze ziet dat die persoon het moeilijk heeft; Een huilend kind, een jonge moeder met een gehandicapt kind, of zomaar, om een praatje te maken en zo haar belangstelling te tonen. Dus je ziet, geen enkele moeite. Eenmaal bij de bagageband zei ze dat ze naast haar 3 stuks handbaggage van in totaal ongeveer 20 kilo(normaal is 1 stuk handbaggage van niet meer dan 5 kilo toegestaan, maar wie wil het op zijn geweten hebben om tegen een non te moeten zeggen dat ze in overtreding is en dat ze of moet bijbetalen of spullen achter moet laten) ook nog 3 stuks ruimbaggage had. Ze had al een kar gepakt en ik hielp haar om haar baggage op de kar te stapelen. Mijn backpack kon er ook nog bij :-) Toen gaf ze mij een klein koffertje om achter me aan te trekken, terwijl zij die grote kar wilde gaan duwen. Nou moet je je voorstellen dat dat nonnetje bij mij tot net onder mijn konijnen kwam en ik wist niet hoe snel ik haar dat koffertje in de handen moest drukken en achter die kar moest kruipen. Ik gaf aan dat ik haar zou volgen. Dat was niet eens zo heel makkelijk, omdat ze al zigzaggend door de aankomsthal richting uitgang stengelde. Daarbij werd ik ook nog eens lastig gevallen door een tiental taxichauffeurs die mij (de non was al een stuk vooruit) hun diensten wilde aanbieden. Maar ik sjouwde onverstoorbaar achter haar aan. Net voor de uitgang stond ze opeens stil en vroeg me de kar aan de kant te zetten. Ze trok een van de tassen open en bood me een zakje kokoskogels aan en vervolgens wat Peruaanse koekjes (landelijke lekkernij). Ik zei nog dat dat niet nodig was en bedankte haar uitvoerig. Nu weten de meesten van jullie wel dat ik nogal kieskeurig ben met het eten van vreemde dingen en ik lust al helemaal geen kokos, dus dat droge Peruaanse koekje dat ik toch maar even geprobeerd heb, kwam er bijna weer uit en die kokoskogels zijn voor de eerste de beste die er interesse in toont!
Goed, uiteindelijk met non en al bij een taxi aangekomen waar we allerhartelijkst met een zoen afscheid hebben genomen.
Ik ben zelden iemand tegen gekomen die zo zonder enige reserves in het leven staat en die haar medemens zo open en hartelijk tegemoet treed! Geen wonder ook dat de reacties van die medemens naar haar toe net zo open en hartelijk zijn. Zonder sentimenteel te willen zijn ofzo, maar ik voelde me even een beter mens in haar gezelschap. En dat is toch maar mooi meegenomen.

Nu zit ik te wachten tot de winkels open gaan om nog wat te gaan souvenirshoppen. Onbegrijpelijk dat in een wereldstad als Lima de winkels pas om 10:00 open gaan. Verbijsterend is echter dat de McDonalds pas om 09:30 open gaat. Hebben die lui dan nooit van Hash Browns en Egg McMuffins gehoord! Breakfast people, BREAKFAST!
Anyway... ben ik in ieder geval op tijd voor de lunch.

See you back in Holland!

woensdag 10 oktober 2007

Tarapoto e.o.

Toen we Tarapoto in het donker binnen kwamen was ik gelijk gescharmeerd van de stad. Geen wonder natuurlijk, als je net de dodenrit uit Yurimaguas hebt overleefd ;-) ,maar de stad zag er vriendelijk uit. Ik moest denken aan een Enschede met de gemoedelijke uitstraling van een Haaksbergen. Vanmorgen moest ik die mening herzien. Tarapoto heeft eigenlijk helemaal niks. Nee fout! Die pizza van gisteren was errug lekker! Verder heeft Tarapoto niks. De Plaza de Armas heeft niks; Geen sfeer, geen gezelligheid zoals in Cuzco of Arequipa, niks.
Vanmorgen ben ik een travelagency binnengestapt om te kijken of er ook een dagtrip voor me in zat. Volgens de LP moest dat kunnen. En ja hoor, een trip van ongeveer 5 uur naar een mooi stukje jungle ergens op de weg naar Yurimaguas! Er zou ook een mooie waterval zijn. Aangezien ik toch wel graag wilde zien wat ik gisteren gemist had, besloot ik het te doen. We vertrokken zoals afgesproken stipt om 09:30 om een half uur later te stranden voor een bord met de tekst dat de weg afgesloten was, maar om 10:00 uur open zou gaan voor verkeer vanaf Tarapoto. Dat kwam mooi uit, want het was 10:00 uur. De verkeerspolitie, die dat allemaal regelt, gaf aan dat we nog heel even geduld moesten hebben, want de wegwerkers hadden de weg nog niet vrij gemaakt. 10 min. later zei onze chauffeur dat het nog 10 minuutjes zou duren. Er kwamen intussen steeds meer auto`s en busjes met toeristen achter ons staan en toen we uiteindelijk 1 uur en 20 hete minuten later eindelijk verder konden, slaakten we allemaal een zucht van verlichting.
Maar die zucht stokte in mijn keel toen ik zag waarop we zolang hadden moeten wachten. De wegwerkers waren de weg aan het asfalteren. De buitentemperatuur was op dat moment al boven de 30 graden en ik neem aan dat jullie weten in wat voor temperaturen je moet werken als je boven dat kokendhete asfalt staat. Denk daar dan ook nog eens een dikke overall bij, rubberen laarzen en een hard-hat. Ik had even een deja-vu van dat moment op de laatste lancha toen ik vol zelfmedelijden naar beneden naar de wc ging en toen bleek dat de mensen het daar beneden nog veel slechter hadden. Ik heb hier wel van geleerd, dat hoe vervelend je situatie ook kan zijn of lijken, er is altijd iemand die het op dat moment veel slechter treft en die je daar niet over hoort klagen. Een beetje een beschamende les, maar wel geleerd.
Goed, vanaf dat moment was het niet ver meer naar de plek waar de waterval was. De juffrouw van de touroperator had gezegd dat de chauffeur me een heleboel over de omgeving zou kunnen vertellen en dat zou ook best kunnen als ie mee was gegaan, maar hij zei: "je hebt een uur" en dat was het. Het was ongeveer 10 minuutjes lopen door een beetje een gecultiveerde jungle naar de plek van de waterval. Mooie foto´s gemaakt. Alleen wilde de rest van de ongeveer 40 toeristen ook mooie foto`s maken, maar bovenal ook zwemmen in het meertje onder de waterval. Toen was voor mij het speciale van de plek er wel wat af. Als je geen foto meer kan maken zonder een bikini of een blote bierbuik mee te nemen, dan is dat voor mij het moment om weg te gaan. Dit had wel als voordeel dat ik de terugweg alleen kon zijn. Rust en nog mooiere foto`s. Ik heb een vlinder gezien, dat houden jullie niet voor mogelijk. Ik dacht eerst dat het een groot blad was of zo. Strakblauw en zo groot als een mannenhand. Dat heb ik nog wel uit mijn chauffeur weten te peuteren, het was een Blue Morpho Butterfly. Alleen jammer dat alle Blue Morpho´s die ik zag geen moment ergens gingen zitten, dus helaas....geen foto.
Op de terugweg moesten we weer een paar keer een poosje wachten op de wegwerkers. Er was namelijk geen weg meer. Ze waren stukken berg aan het uitdrillen en dat puin lag allemaal op de weg en die moest eerst worden vrijgemaakt. No problem, doe maar rustig aan. Mooi foto gemaakt!!!
Morgen weer een zondagse ochtend en `s middags het vliegtuig naar Lima en dan is het eind in zicht.
Ave.

WOW !!

Die wonderschone reis van Yurimaguas naar Tarapoto door de hoge jungle met steile kliffen en watervallen?.. Niks van gezien. Het was donker. Het bleek dat de busjes en auto´s pas rond een uur of 17:00 vertrokken. Ik stond in eerste instantie met al mijn spullen om een uurtje of 9 al gereed. Dus maar weer terug naar mijn hostal, even lekker met Seakle kletsen en een slaapje doen, ondertussen genietend van het mooie doelpunt van Ruud van Nistelrooy (mooie vrije trap van Sneijder).
We vertrokken om 16:50 in een enorme hoosbui. Er waren nog 2 andere dames in mijn auto en 1 eend en 2 kippen. Ik heb 10 sol meer betaald omdat er geen 4e passagier te vinden was (normaal vertrekken ze alleen als ze 4 personen hebben). Ik had ondertussen de auto eens goed bekeken en constateerde dat een aantal banden qua profiel bij ons de keuring niet zou halen en dat de spiegel aan de chauffeurskant ontbrak. Anyway... niks aan te doen. Hij zei dat ie ervaring had. Zal wel dan.
Het kon niet anders of de chauffeur is een groot fan van de formule 1. Hij nam de bochten als een volleerd courreur. De weg was goed en doet niks niet onder voor een goede provinciale weg in Nederland compleet met reflector-ogen, maar waarom ze in hemelsnaam zoveel geld hebben uitgegeven aan die strepen op de weg... niemand trekt zich daar ook maar iets van aan. De reis vlotte aardig tot we op 35 km van Tarapoto bijna achterop een stilstaande vrachtwagen klapten. Bleek dat de weg niet eerder dan 19:00 uur open ging voor verkeer vanuit Yurimaguas. Dus wachten. Ik vond het wel een beetje eng dat we achteraan de rij aansloten en de chauffeur de lampen uit deed. Voor je het weet zit er 1 achter bovenop, maar dat gebeurt natuurlijk nooit ;-)
Even gekletst met een Turk die in een Peruaans meisje die hij zijn "inlaw" noemde zijn grote liefde heeft gevonden en na ongeveer een half uur kwam er beweging in de stoet van wel zeker 50 wagens.
De rest van de weg was adembenemend en dan heb ik het dus niet over het uitzicht!
De weg was gereduceerd tot niet meer dan een bospaadje en het enige dat ik kon zien was wat belicht werd door de koplampen van de voertuigen. Het was een mengelmoesje van trucks, 18-wielers, pick-ups, mini busjes en auto´s. Sommige voertuigen zou je het liefst aan de kant zetten om gelijk een pakketje schroot van te maken, maar die pakketjes schroot op wielen zijn van levensbelang voor de eigenaren. Er wordt van alles op vervoerd. Ik zag een pick-up die uitpuilde van de bananen waarbovenop een man lag te slapen. In een andere truck zaten wel zeker 20 vrouwen en kinderen!
Nu weet ik niet wat het is met mannen als ze samen eenzelfde doel hebben, maar het testosterongehalte schoot door het dak op het moment dat de hele rij in beweging kwam. Er werd geraced en getoeterd en afgesneden en ingehaald en dat op dat kleine bospaadje! En dan de tegenliggers. Volgens mij hadden die er helemaal niet moeten zijn, omdat de weg voor de andere kant tot de volgende ochtend gesloten zou zijn. Tja en als je aan het racen en aan het inhalen bent en je verwacht geen tegenliggers, of je ziet niet dat voor je alles ineens op de rem gaat... Zo was ook mijn adrenalinepeil een tikkie hoger dan gemiddeld. Toch heb ik onderweg ook zeker genoten. Op sommige plekken was de jungle nog zo dicht, dat het leek alsof hij zich zo weer achter ons zou sluiten en we moesten door een tunnel die met dynamiet uit de berg was geblazen. Het zou zo een scene kunnen zijn uit de nieuwe Indiana Jones film, zelfs de inboorlingen, dorpsidioten en de achtervolgingsscene ontbraken niet. Wat ook mooi was om te zien was dat lange lint van koplampen. Aangezien we constant aan het bochten maken waren en we eerst klommen en daarna daalden, kon ik van beneden het lint naar de top volgen en van bovenaf naar beneden. Het had iets magisch. Ik moet zeggen, ik was wel blij dat we uiteindelijk zonder kleerscheuren in Tarapoto zijn aangekomen. Zo blij, dat ik helemaal voor de rit vergat te betalen, maar daar hielp de chauffeur me heel vriendelijk nog aan herinneren.