vrijdag 20 mei 2011

Pashokjes blues

Winkelen. Wat zijn wij vrouwen daar toch dol op! Nooit krijgen we er genoeg van. Vooral kleding en schoenen, iets waar we nooit genoeg van krijgen of lijken te hebben. Het is nou eenmaal zo: als je er goed uitziet voel je je ook lekker. En mooie nieuwe kleding helpt daar altijd bij.

Gretig haasten we ons dus naar onze favoriete winkels waar we toch echt even moeten kijken wat er voor nieuws hangt. Systematisch word er door de rekken gespit, het ene na het andere kledingstuk wordt verzameld. Nadat je alle rekken hebt gehad wordt het tijd om te passen. Zwaar beladen met 10 kledingstukken over elke arm en aan iedere vinger een hanger strompel je het pashokje in. Nu zou je denken dat het leuke gedeelte begint.

Nog voordat ik het gordijn achter me heb dichtgesjord vind ik het al Kwalitatief Uitermate Teleurstellend. 10 kledingstukken en maar 2 haakjes. Te overzien als er een krukje stond, maar helaas ontbreekt van dit gemak ieder spoor. Je wordt dus verondersteld om deze mooie nieuwe kleding op de grond te kwakken tussen de dustbunnies want stofzuigen is iets waar ze in de meeste kledingwinkels niet aan toe lijken te komen. Ik veronderstel dat als je lang genoeg wacht dat het linoleum vanzelf in hoogpolig tapijt verandert. Dat staat dan wel weer classy…

Nadat je de nieuwe kandidaten voor je garderobe hebt opgesteld voor de strijd doe je eerst je eigen kleren uit. Cruciaal is hierbij dat je alleen maar omhoog kijkt, overal behalve in de spiegel. Want niemand ziet er goed uit in een pashokje. Het romantische TL-licht en de flatterende spaarlamp-schijnwerpers belichten iedere oneffenheid van je huid. Dus al stap je naar binnen als goed verzorgde, slanke jongedame, met 1 blik metamorfoos je in Koningin Cellulitis die al 5 weken zonder slaap en Clearasil zit. Geen putje of bultje blijft onbelicht. Vooral in lingeriezaken zijn ze hier erg sterk in.

Met mijn ogen dicht en hinkend op 1 been probeer ik een spijkerbroek aan mijn derrière te schuiven. Na 5 minuten kom ik toch echt de conclusie dat de broek niet verder gaat komen dan halverwege mijn dijen. Terwijl ik dit stuk strectchjeans van mijn huid probeer te pellen rost ineens achter me de verkoopster het gordijn open. Ik slaak een gil en val plat op m’n postzegel tussen het stof. Met een grote glimlach vraagt de verkoopster me of alles naar wens is. Terwijl mijn bleke sanka de hele winkel moont spuug ik de plukken stof uit en schenk ik haar de welbekende: WATDENKJENOUZELF?!-blik. Druipend van sarcasme doch hevig blozend sta ik op en zeg ‘prima’, waarna ik het gordijn net zo hard weer dichtros. Achter het gordijn vormt zich een kleine paddestoelwolk, gevormd door stoom die uit mijn oren komt.

Nadat ik alle topjes, broeken en rokjes weet ik precies hoe een rollade zich voelt, zoals de overbelichte spiegel mij maar al te graag demonstreert. Net zo erg bepord ook door twintigduizend lijstjes en knoppen op de meest ongelukkige plaatsen. De lol is eraf, ik voel me blue. Spatader-blue. Hier met mijn afzakkende spijkerbroek en afgetrapte gympies. Ik heb het voorlopig weer gehad met winkelen. Ik storm het pashokje uit en smijt de verkoopster met haar vastgeschroefde grijns de stapel kleding in de armen. Terwijl het iele wicht bezwijkt onder het gewicht loop ik grijzend de winkel uit. Another one bites the dust.

© Nicole de Geus 20-05-2011

Deze is opgedragen aan alle vrouwen die ook een hekel hebben aan pashokjes.

woensdag 16 februari 2011

Kattenvrouwtje

Een mens is niet gemaakt om alleen te zijn of om alleen te blijven. Toen ik na een relatie van 5 jaar weer alleen was vond ik dit erg moeilijk. In het begin was het vervelend om alleen te zitten, zo erg gewend aan iemand om bij thuis te komen of ’s nachts tegenaan te kruipen. Dan mis je zelfs de náást de wasmand gegooide vieze sokken en rondslingerende schoenen. En uiteindelijk ga je zaken helder zien. Nu ben ik ruim anderhalf jaar vrijgezel en word nog elke dag gelukkiger. Ik geniet volop van het baas-in-eigen-leven zijn.

Ik ben onlangs 25 jaar geworden en om mij heen zijn veel mensen aan het settelen: ze gaan samenwonen, trouwen en sommigen beginnen zelfs al aan kinderen. Hoe ouder je wordt, hoe meer je echter omringd wordt door stelletjes en hoe meer het opvalt dat jij die memo hebt gemist. Niet erg om de oude vrijster van het stel te zijn, maar de gehate vraag “[i]En Nicole, heb je alweer een nieuwe vriend?[/i]” komt wel steeds vaker langszeilen. Ik weet het, het is lief bedoeld en ik leg rustig uit waarom ik helemaal gelukkig ben in mijn eentje, de vraagsteller lijkt zich juist ongemakkelijk te voelen. Al kan dat ook komen omdat mijn tantes niet zaten te wachten op het antwoord dat ik een leuk vriendje heb, maar dat het enige jammere is dat hij zoveel batterijen in de week verslindt… :chinrub:

Eerst trok ik het me best wel aan dat mensen me “erop wezen” dat ik alleen ben. En natuurlijk heb ik na het zoveelste blauwtje wel eens gemopperd bij vrienden dat ik altijd alleen ga blijven en nooooooit meer een leuke vent zal vinden. Met een grote glimlach reageerden ze dan: [i]ach meissie, komt wel goed. Geloof me nou, het kan altijd erger[/i]. En weet je, ze hebben gelijk!

Met een pak zout op schoot, een glas rosé in de hand en een nodige dosis zelfspot hebben ik en Stephanie (mijn beste vriendin annex mede oude vrijster) voor onszelf een worst case scenario opgesteld om onszelf eraan te herinneren het leven niet zo zwaar te zien en dat het altijd erger kan. Wij hebben besloten dat wij in het ergste geval een kattenvrouwtje worden.

Dan eindigen we met zijn tweeën op een woonboot, omringd door 10 katten (dit worden er vanzelf meer). We brengen onze dagen door met het verzamelen van oude kranten en het breien van truien, sokjes en mutsjes voor de katten. Rond Kerst gaan we kaarsenstompjes omsmelten en in jampotjes doen om zo nieuwe kaarsen te maken. Die komen weer op (zelf gemaakte) haakwerkjes staan, welke ook over de rugleuning van de bank en voor het raam hangen. We kijken elke zondag een videoband van Prinses Sissi met Romi Schneider en dragen jurken met een patroon waar je nog geen placemat van zou willen. Met als finishing touch kussentjes met potpourri vulling en een rieten beer in het hoekje van de bank.

Als we een blauwtje lopen of ons alleenzaam voelen, of bij de aanblik van de meest oudbollige/truttige dingen roepen we 1 woord: KATTENVROUWTJE! En meteen liggen we in een deuk. Want die woonboot is gelukkig nog heel ver weg!

©Nicole de Geus 14-02-2011

maandag 14 februari 2011

Assertivimeid

Assertiviteit. Volgens de van Dale betekent dit: het zichzelf durven zijn. Deze eigenschap staat voor mij gekoppeld aan zelfvertrouwen, durf en een goede dosis relativeringsvermogen, zodat je jezelf en je leven niet zo serieus neemt. Ik kan gelukkig eerlijk zeggen dat ik mezelf durf te zijn, ongeacht of dat tot (plaatsvervangende) schaamte van mijn gezelschap leidt.

Wanneer je een verband legt tussen assertiviteit en daten zou je haast zeggen, dat je met een beetje durf en zelfvertrouwen een heel eind komt. Het is een veelgehoorde klacht onder mijn mannelijke vrienden dat “het altijd maar van hun kant moet komen”. Ze vinden dat vrouwen best initiatief mogen tonen. Dat vinden ze zelfs wel spannend. Zelf moet ik ook niet denken aan zo’n inschikkelijk type die op iedere vraag of voorstel van jouw kant zegt: Wat jij wilt schatje… BRAAK! Mag ik even een teiltje?

Gesterkt hierdoor ga ik met mijn vriendin op stap. We staan aan de bar van een leuke kroeg en een paar meter verderop spot ik ineens een paar grote blauwe kijkers. Hallo daar! Wat zit er nog meer bij? Leuke kop, mooie lach, verzorgd, conclusie: een goede eerste indruk. We hebben oogcontact. Ik lach, hij lacht terug terug. Over de schouders van ons gezelschap wordt een paar glimlachen en knipoogjes over en weer geworpen. Tijd om een praatje te gaan maken. Terwijl mijn vriendin buiten gaat aanpappen met knappe rokende mannen loop ik rustig op Blue Eyes af.

Hij ziet me aankomen en bevriest spontaan. Je ziet zijn lach langzaam van zijn gezicht glijden zich afvragen wat ik doe. Ik heb nog geen ‘hoi’ gezegd of hij kijkt naar me als een konijn in groot licht. Mij lijkt het duidelijk en bijna vertel ik dat ik kom om hem te leren breien maar besluit dat sarcasme op dat moment misschien niet de juiste tactiek is. Ik laat me niet van de wijs brengen en knoop een gesprekje aan. We babbelen wat over koetjes en kalfjes: Hij studeert, woont nog thuis en houdt van auto’s. Hij geeft aan van stoere, zelfstandige vrouwen te houden. Ik vertel over mezelf heb een leuke baan, heb m’n eigen koopwoning en ben aan het sparen voor een Corvette. Naarmate het gesprek vordert zie ik mijn gesprekspartner worstelen om zich een houding te geven. Het is me duidelijk: Assertivimeid heeft weer een teer jongenszieltje gekrenkt met haar directheid. Gelukkig komt mijn vriendin weer binnen dus ik blaas de aftocht en worstel me naar de bar.

Ze reikt me een wijntje aan en we proosten. Vraag mezelf nog even af: Ben ik te direct? Te gebekt zoals mijn vader altijd zegt? Te veeleisend? Je kunt immers van een kwal niet verwachten dat hij gaat lopen… Alsof Stephanie mijn gedachten kan lezen leunt ze naar me toe en zegt: 'Vanzelf vind je er een die niet in z’n broek plast als je hem aanspreekt.' We lachen naar elkaar en proosten. Ik maak alleen nog een mentale memo dat mannen net als vrouwen niet weten wat ze willen. Initiatief tonen (lijken te hebben) is goed, maar het daadwerkelijk hebben is too much. Ach, Mozes zou zich ook ongemakkelijk voelen als die berg ineens op hem afkwam…

©Nicole de Geus 14-02-2011

Cling-on

Dit weekend was het eerste Kerstdag en ik stond gezellig met mijn neven bij te praten. Een van hen blijkt een fan van mijn stukjes (ben vreselijk gevleid Daan) en hij vroeg me waarom ik al even niets geschreven had. Verder was hij erg benieuwd hoe ik uit de Poel des Verderfs ben gekomen, naar mijn verdere ervaringen met de dating site. Heb meteen besloten weer een en ander neer te krabbelen. Dus hier gaan we!

Over de datingsite: Ik heb ECHT geprobeerd open minded te zijn en oprecht mijn best gedaan er iets van te maken. Als ik een oordeel wil vellen moet zoiets een eerlijke kans krijgen. Anyways, op de site kreeg ik aandacht genoeg, daar lag het echt niet aan. Voelde me oprecht gevleid en werd een beetje verlegen van alle berichten. Er waren mannen die deden echt hun best deden en een halve brief schreven. De meerderheid van de berichten had echter een strekking van: Hey lekker ding wil je chatten? Nee dude, ik wil niet jouw rukbeurt van de avond zijn. En weer een berichtje dat niet verder kwam dan mijn delete knop.

Dit is wel heel kort door de bocht natuurlijk, het was niet alleen maar huilen met de pet op. Maar het werkte niet bemoedigend. Bij sommige profielen moest ik ernstig mijn best doen om mijn rechterwenkbrauw uit mijn haargrens te pulken. Leuk hoor als je chihuahuas je hobby zijn, maar als je als 34-jarige single man aan de vrouw wilt zou ik het zelf niet kiezen als mijn Unique Selling Point om in marketing termen te praten. En mocht je het je afvragen: wederom iets dat ik niet verzin, er was echt iemand die dat op z’n profiel had staan.

Nee, het concept daten via Internet is niet aan mij besteed. Wat mij de perfecte manier leek is dat je gewoon tegen iemand aanloopt, bijvoorbeeld bij vrienden thuis.

Warempel, de dag dat ik had besloten te nokken met het concept datingsite kwam ik iemand tegen. Leek een aardige, stoere jongen op het eerste gezicht. Na een tijdje de spreekwoordelijke kat uit de boom getuurd te hebben besloot ik een keer af te spreken. Was heel gezellig, hebben ons rot gelachen en leken veel gemeen te hebben. We hadden veel sms contact en het was echt leuk.

*Nicole dimt de lichten, zet dramatische muziek op en houdt een zaklamp onder haar kin*

Wat ik niet wist was dat ik te maken had met een zogeheten Cling-on. Dit is een klassiek geval van: eerste indrukken kunnen heel misleidend zijn. Zo ook hier. Als vrij snel begon het attente om te slaan in clingy. Kreeg om de haverklap smsjes met dingen als: ik denk aan je. 5 minuten later: waar denk je aan? Daarvan wordt mijn schaamhaar nou spontaan kunstgras, dus probeerde het duidelijk te maken dat het een etentje was, geen huwelijksaanzoek. Ik bracht het ter sprake en was opgelucht dat hij begripvol was en dat de boodschap overkwam. In mijn naïviteit dacht ik echter dat de reactie: ik begrijp het en zal gas terugnemen ook daadwerkelijk betekende dat hij het begreep en het rustig aan zou doen.

Silly me.

Dit gesprek werd namelijk gevolgd door epistels aan mijn adres, uitgebreide liefdesverklaringen op Hyves aan zijn vriendin (hiermee werd dus kennelijk ondergetekende bedoeld). Het tweede afspraakje werd ik overladen met een teddybeer, een kaart en een ketting. Uiteraard twijfel ik niet aan de goede bedoelingen van het heerschap in kwestie maar het betrof hier een tweede afspraakje. Ik kon alleen maar denken: Wat heb ik nou weer aan m’n fietsbel hangen?

Ik twijfelde nog aan mezelf en dacht echt dat mijn boodschap niet duidelijk was, dus besloot het niet abstract te houden en recht voor zijn raap te zijn dat ik niet zo hard van stapel wilde lopen. Goed gesprek gehad en de boodschap leek aangekomen.

Wrong again.

Drama all over want zijn liefde (ik zeg ???) werd niet beantwoord etc. Dit was het punt waarop alle sjeu verdwenen was en ik op wellicht onnodig harde wijze mijn ongenoegen uitsprak. Honestly, it wasn’t pretty…

Op dat moment beloofde ik mezelf plechtig dat het echt even schluss is met mannen. Pas als er iemand voorbij komt die echt de moeite waard is ga ik erop af. Voor mij geen spelletje Zwaan-kleef-aan meer.

Blijf erbij dat dit een veilige manier was om iemand te ontmoeten. Maar hou er rekening mee dat smaken onderling verschillen. Misschien houden je vrienden van haring, maar ben jij meer een kibbeling mens. Dus voorzichtig proeven, je weet immers nooit wat voor alien je aan de haak geslagen kunt hebben!

©Nicole de Geus 27-12-2010

vrijdag 16 juli 2010

De Poel des Verderfs

Mijn pen lag al aardig te verstoffen en ik vond het de hoogste tijd voor een nieuw verhaaltje. Helaas was ik erg inspiratieloos. Heb een oud stukje eindelijk afgemaakt (zie Noodkreet) en besloot mijn oude stukjes door te nemen om misschien een lead te vinden. In het relaas Addertjes onder het gras noem ik al het datingswereldje. In mijn zoektocht naar inspiratie besloot ik te kijken of het echt zo erg is als ik dacht. Heb mij dus een aantal dagen geleden aangemeld op een datingsite.

Na 2 dagen was ik al in staat mijn profiel af te sluiten, gillend weg te rennen en in een hoekje te gaan zitten met mijn armen om mijn knieën terwijl ik murmel over mij “happy place”. Begon hier heel openminded aan, in de wetenschap dat er rare types tussen zitten. Maar ik denk nog optimistisch: zo erg kan het toch niet zijn? Nee dat klopt! Het bleek nog erger.

De ene na de andere wanhopige Willem schuift aan je geestesoog voorbij. Want iedereen heeft ineens een geweldig leven maar missen alleen “die ene persoon”. Ze zeggen er ook nog bij: weet dat het desperate klinkt maar dat ben ik niet? Misschien ben ik daar een beetje drastisch in maar als het eruit ziet als een kat en miauwt als een kat zal het wel een kat zijn. In dit geval dus een desperately jankende kat.

Ik heb besloten niet actief personen te benaderen, stel me afwachtend op. Ben namelijk niet op zoek en dat wil ik ook niet zo doen overkomen. Het blijven (schijnbaar) mensen met gevoelens en daar wil ik niet mee spelen. Daarnaast heb ik mijn klauwen vol aan de berichtjes die ik ontvang (ongeveer 25 per dag). Terwijl ik mijn vollopende inbox doorneem perst de een na de andere wanvertoning zich door mijn internetkabel. Mijn mond valt letterlijk open van verbazing.

Je kunt eigenlijk de mannen op de site in de volgende overvolle hokjes stouwen (of labels plakken, wat jij wilt):

- Wyatt the Wussy. Ik dacht dat ze alleen in films bestonden maar nee dames en heren ze bestaan echt! 35 jaar, woont nog bij zijn moeder op zolder, speelt de hele dag computerspelletjes, houdt van LARPen en als hij over 5 jaar zijn “ware” niet tegenkomt trouwt hij met zijn kat. Verder is bachelor number one out of fashion en totally spineless. Zij sturen berichtjes als (deze heb ik letterlijk gekopieerd, zoiets slechts kan zelfs ik niet verzinnen!):
jij bent een dame die er zijn mag
jou doe ik geen pijn
jou als dame heb ik respect voor
met jou wil ik door
voor jou draag ik je handtasje
jij met een elegant en charmant pasje

Dit is dan je openingszin als man zijnde naar een vrouw die aangeeft dat ze van metal, stoer en auto’s houdt. Er zijn vast vrouwen die kicken op zulke types maar in mijn optiek waren ze in de tijd van de slavernij beter tot hun recht gekomen.
- Try-to-be-tough. Ik heb op mijn profiel expres een beetje mijn explosieve kant neergezet, I admit. Mannen kunnen er denk ik niet tegen als ze hiervoor zouden onderdoen. En deze categorie wil net even te graag in de smaak vallen waardoor ze zich stoerder voordoen dan ze zijn. Ze houden dan “ook wel van rockmuziek”, vinden motoren “okee”, zijn niet tegen vrouwen met tattoos etc. Maar ondertussen een berichtje sturen met als openingszin: mooie lamp heb je zeg, is dat bij jou thuis? (Wederom een echt voorbeeld, niet verzonnen!).
Internet is veilig, je kunt helemaal jezelf zijn of juist helemaal iemand anders zoals deze jongens. Gratis tip voor de dames en heren die zich schuldig maken aan dit laatste: je valt toch wel door de mand dus gewoon niet doen. Is niet cool.
- Don Juan de Marco. Voor degene die denkt dat dit zich uitsluitend tot de vaderlandse grenzen beperkt, you thought wrong! Dat is het mooie van het wereldwijde web! Idioten kunnen nu globaal mensen stalken. Vanuit alle landen weten ze je ineens te vinden en overstelpen ze je met gladde praatjes. Je bent niet alleen de moooooiste vrouw die ze ooit hebben gezien maar ze zijn vanwege jouw lac/ogen speciaal lid geworden van deze site. Je kunt overigens andere profielen niet bekijken als je niet bent aangemeld dus dit is natuurlijk B O G U S. De beste kerels uit deze categorie zitten nu allemaal met een kapot mandje op schoot kan ik je vertellen, deze tante hoorde de addertjes al sissen om d’r kakken zodra deze dudes ten tonele verschenen.
- Koos Hopeloos. Voelen zich helemaal het alfa mannetje, zouden in het echt ook direct tegen je been aanpiesen om je te claimen. Hun profiel staat volgeplakt met fotos van hun afgetrainde lijfjes. Als je ze diep in hun ogen zou kijken zie je de binnenkant van hun achterhoofd. Ze komen vaak niet verder dan: He mooie meid, wil je chatten of msnen? Over inspiratieloos gesproken! Boys jullie denken het te weten but trust me: you don’t!
- En als hekkensluiter: Captain Creep. Hij is perverted, heeft meer haar op zijn rug dan op zijn hoofd en is oud genoeg om door mijn vader als erg oud bestempeld te kunnen worden. Heeft een inwendig Heineken tapvat en flirt zo schaamteloos met me dat hij er niet anders kan denken dat hij precies is waar je als vrolijke, knappe, slimme meid van 24 op zit te wachten. De realiteit is hij meer een slappe tulp die al 3 weken dood in een vaasje staat.

Het is raar hoe de standaarden van sommige mensen erbij euh staan. Sommigen hebben besloten geen standaard te hanteren, hoezo een eisenpakket? They’d settle for anything. Anderen zijn niet realistisch, die hebben dusdanig hoge eisen dat ze nooit zullen vinden wat ze zoeken.

Scheer ik mensen nu over een kant? Uiteraard! Dat doen mensen vanuit de natuur: stereotypen koppelen, mensen in hokjes stoppen en labellen. Zeker wanneer het tot het andere geslacht aankomt (of hetzelfde, whatever rings your bell), kijken we alleen naar de labels die ons bevallen. Wanneer we op zoek zijn naar een stoere motorrijdende jonge vent ga je niet kijken naar iets dat je uit de composthoop van 3 jaar geleden gepulkt hebt.

Natuurlijk zijn niet alle mannen (en vrouwen!) op websites zo desperate. Nee er zitten echt wel normale, leuke kerels tussen. Het is echter een hoge uitzondering op de regel. Je zult moeten zoeken en wie weet heb je geluk, wat eigenlijk het idee achter liefde is: je moet geluk hebben dat je de juiste persoon tegenkomt. En weet je, ik geloof echt dat dit soort geluk beter werkt wanneer je toevallig bij een feestje van vrienden in gesprek raakt met een leuk iemand. Beter dan via een site wat toch geforceerd is. Zeg nooit nooit maar weet wel wat voor mijzelf de methode NIET is. Heb me nu in de Poel des Verderfs gestort, in het Moeras der Misleiding, waar wanhoop hoogtij viert.

En na het geprobeerd te hebben kan ik eerlijk en terecht zeggen: vind het helemaal NIKS!

©Nicole de Geus 17-07-2010

donderdag 1 juli 2010

Noodkreet

Help! Help! Damzel in distress! Won’t anyone please save me?

In vroeger tijden de normaalste zaak van de wereld. Er was iets mis, een bevallige dame raakte in paniek en prompt kwam een heldhaftige kerel haar redden van het kwaad. Waarbij hij haar optilde, zij haar armen om zijn hals sloeg en ze de ondergaande zon tegemoet gingen. Daarbij maakte het niet uit of dat kwaad nou in de vorm kwam van een enge gluiperd of een muis. Een vrouw werd gered uit enge situaties. Daar deed niemand moeilijk over, zo ging dat eenmaal.

Welkom dan nu in 2010. Sinds de Middeleeuwen zijn vrouwen erg geëmancipeerd geworden. We hebben stemrecht, staan niet langer standaard onder curatele en mogen een mening hebben. Iets wat ik als zelfstandige, ambitieuze vrouw koester. Ben nogal van het zelluf doen. En ja ik ben me er heel goed van bewust dat dat voor heel veel vrouwen op deze wereld niet geldt maar dat staat hier nu niet ter discussie.

My point being: Tegenwoordig hoeven vrouwen minder gered te worden, ze lossen het zelf wel op. We zijn gematigd heldhaftig geworden: zetten een muizenval neer, vangen zelf de spin met de stofzuiger of hebben zon rubber doekje om zelf ons potje appelmoes open te maken. Maar laten we eerlijk zijn, soms is er gewoon een man nodig om iets op te lossen. Een koene ridder die op zijn strijdros springt en je meeneemt naar veiligheid.

En de tijd is hier voor een noodkreet: Wij vrouwen moeten namelijk nodig gered worden! Er heerst een pandemie. Vraag uit het publiek: Nicole vertel dan, wat is er volgens jou mis?

Nou er is in mijn optiek iets serieus mis met de mannen. Nee niet gelijk roepen, laat me even uitpraten. Ik vermoed namelijk een wereldwijd complot waardoor de echte mannen van deze wereld verdwijnen. Denk dat ik eruit ben: Changelings! Je weet wel. Wisselkinderen. Kinderen worden uit de wieg gestolen door kwaadaardige kobolden die het kindje zo mooi vonden en hun eigen gedrochtje terug in de wieg leggen. Moeders merken het toch niet, ze vinden hun eigen kind toch altijd het mooiste, hoe afstotelijk het kind ook is. Als de kat ernaar begint te blazen wordt de kat simpelweg naar buiten gedaan. Het is dan de kat die geen smaak heeft.

Maar zo’n kind groeit op en mengt zich zo langzaam in de maatschappij. En naarmate de jaren verstrijken beginnen de verschillen op te vallen. Deze jongens hijsen zich veelal in vrouwelijkere kleding. Skinny Jeans, strakke Tshirts, sjaaltjes. Ook staan zij langer voor de spiegel dan hun vriendin en besteden ze verdacht veel tijd aan hun haar. Sommigen gebruiken zelfs make-up en nagellak. Dit fenomeen kennen wij tegenwoordig als metrosexualiteit, en het maakt een opmars.

Nu weet je hoe het komt dat er zoveel single dames zijn, omdat ze maar niet de leuke vent kunnen vinden waar ze naar verlangen. We moeten ons hier tegen wapenen en omdat deze changelings een oud fenomeen is moeten wij het bestrijden met een oude methode. We moeten ons laten redden.

Dus ECHTE mannen, waar zijn jullie toch gebleven? Die lekkere, stoere ruige types, de brede brandweermannen, de koene ridders met een gouden hart. Kom ons helpen, werp ons over je schouder en breng ons vrouwen in veiligheid!

©Nicole de Geus 01-07-2010

zaterdag 1 mei 2010

Marktwerking: vraag en aanbod.

Met mijn vriendinnen heb ik regelmatig gesprekken over mannen. Een wederkerend thema zijn mannen. We zijn gek op ze maar ook ons grootste punt van frustratie. Telkens weer vragen we ons af: wat willen mannen? Ik weet het, de vraag: Wat willen vrouwen? is veel uitdagender echter probeer ik aan het einde van mijn blog de centrale vraag te beantwoorden. Aangezien nog geen man of vrouw in de geschiedenis van de mensheid verder is gekomen dan een poging deze vraag te beantwoorden moest ik me er nog maar niet aan wagen. Zelfs zo’n volhardend en eigenwijs drollenhok als ik niet.

Dus goed: Wat willen mannen? Iedere vrouw heeft daar een mening over. Uiteraard want vrouwen doen graag het denkwerk voor mannen. Alsof ze dat zelf niet kunnen. Typisch dat we van alles aan hun overlaten, variërend van de kliko aan straat zetten tot het land besturen. Maar zelf denken? Nee, dat doet je vrouw wel. Vandaar dat vrouwen er heilig van overtuigd zijn dat ze vrouwen mannen heeeeeeelemaal uitgedokterd hebben.

Wat vrouwen denken dat mannen willen (een greep uit de collectie):
1. Sex.
2. Bier. Veel.
3. Voetbal. Aangevuld met praatprogramma’s over voetbal, F1 en ander sportgeweld.
4. Mannen willen alleen bloedmooie meiden, fotomodellen met grote tieten, platte buikjes en strakke fitnesskontjes die niet groter zijn dan maatje 34.
5. Mannen willen een typje die je wanneer je haar diep in de ogen kijkt je de binnenkant van haar achterhoofd kunt zien. Ze moet ook niet te zelfstandig zijn, mannen willen dat een vrouw hem nodig heeft.
6. Oppervlakkigheid geniet de voorkeur.
7. Een tweede moeder: iemand die voor ze zorgt, ze vertroetelt en alles wat zij laten slingeren achter hun reet aan opruimend.
8. Mannen houden van korte en bondige communicatie. Hou het simpel anders begrijpen ze het niet.

Goed we hebben nu de vraag in de markt gedefinieerd zoals vrouwen die in hun hoofd hebben. We laten de waarheidsgetrouwheid daarvan maar even in het midden. Laten we het aanbod dat vrouwen daar tegenoverstellen eens onder de loep nemen.
1. Sex is een extraatje. Die ene keer in de maand moet je verdienen en zal je zonder blikken of blozen ontzegd worden als je vrouw iets niet zint.
2. Bier kun je krijgen mannen. Maar reken op represailles als de hoeveelheid die je drinkt je vrouw tegenstaat. Sowieso zijn wij tegen bierconsumptie aangezien je er een bitter kwakje van krijgt. En die ene keer per jaar dat ze toegeeflijk is en dat voor je over hebben.
3. Alles wat met sport te maken heeft moet in principe gemeden worden. GTST, ONM, Days of our lives en andere romantische flauwekul moeten dit vervangen. Programma’s die ergens over gaan heet dat dan.
4. Zodra je getrouwd bent mannen gaat het overboord. Niks make-up en wat nou mooie kleding, een trainingsbroek zit veel lekkerder net als die grote witte omaonderbroeken van de Hema. Die strings zijn niet meer nodig, je bent al binnengehaald.
5. Ik wou dat ik kon zeggen dat we er over het algemeen prachtige, zelfstandige en intelligente vrouwen tegenover zetten maar helaas gaat dat vaker niet dan wel op.
6. Diepgang is cruciaal. Wanneer dit zich beperkt tot haar gevoelens, die van haar vriendinnen en die van alle soapacteurs van de afgelopen 20 jaar.
7. Kijk, dit doen vrouwen wel: opruimen. Uiteraard onder luid gekijf richting manlief. Want als hij na had mogen denken had hij zelf kunnen bedenken dat te doen. Evengoed zal hij het weten.
8. Over ALLES moet uitgewijd worden. Hoe onbelangrijker, hoe stompzinniger en hoe oninteressanter het onderwerp is, hoe meer tijd eraan besteed moet worden. Maar als ze ergens boos over is zal ze het niet zeggen. Dan is er ‘niks’. Om vervolgens 3 maanden later je man er alsnog mee om de oren te slaan. En al wil een vrouw iets gedaan krijgen, zal ze het niet vragen, ze manipuleert je wel de kant uit waar ze je wilt hebben.

Ik pak mijn abacus erbij en tel: 1+1=11. Wellicht vallen deze uiterst subtiele tegenstrijdigheden mij op wegens mijn marketingstudie. Het is immers een grond beginsel op mijn vakgebied: er is vraag ergens naar, het aanbod volgt. Soms een overschot of (zoals in dezen) een heftig tekort.

Probeer me altijd in te leven in de doelgroep, that’s how the mind of a marketeer works. Praat veel met mijn mannelijke vrienden hierover. En weet je, soms moet je je leveranciers even keihard wijzen op de realiteit. Want ze hebben niet altijd door hoe het echt in elkaar steekt. Dames, First of all: mannen kunnen prima voor zichzelf denken. Zij hebben hun eigen smaak en bepalen zelf wel wat ze wel of niet willen. Verder:
1. Sex is heerlijk en als je je best doet geniet je ook van dit intieme moment met je man en gebeurt het vaker dan eens per jaar. Met dingen als pikstraf heb je niet alleen jezelf maar werk je je man ook nog eens tegen je in het harnas. Daarnaast is het lager dan laag.
2. Veel mannen houden van een biertje. Jij houdt van een wijntje, of zoete rommel als Pisang Ambon. Ieder zijn ding, dikke kans dat hij daar ook niet over klaagt.
3. Mannen houden van sport en kijken dit graag met hun vrienden. Laat ze lekker. Zorg dat er pils en snaaieritus is en licht je hielen, ga lekker met je vriendinnen op stap.
4. De vrouwen die echt denken dat mannen het slankheidideaal bedacht hebben, hebben ongetwijfeld een Botox injectie of 3 teveel gehad. Meiden, wij houden toch ook niet allemaal van die dikke spierbonken? Nou dan, smaken verschillen.
5. Een nijpend tekort aan IQ punten is niet sexy. Niet bij mannen, niet bij vrouwen.
6. Mannen verwachten een vrouw die emotioneel volwassen is. Die met haar gevoel kan omgaan en het kan uiten. Is dat niet wat wij ook verwachten?
7. Zorgzaam is altijd fijn, je man zorgt ook voor jou. Jullie zijn niet elkaars sloof, nee je past op elkaar omdat je oprecht wilt dat de ander het goed heeft.
8. Mannen houden echter wel van duidelijkheid. Heldere communicatie, zonder manipuleren of het één zeggen en iets anders bedoelen. Wij vrouwen roepen altijd dat je relatie staat of valt met goed communiceren. Dat werkt 2 kanten op. Dat betekent dus niet dat hij jouw mening herhaalt maar dan met een diepe stem. Manipuleren is not done.

Dames, ik weet dat we graag tegen de realiteit ingaan en omslachtig bezig gaan maar wat mannen willen is niet zo moeilijk zolang je je hoofd gebruikt. Liefst vaker dan eens per maand.

©Nicole de Geus 01-05-2010