Mijn mond valt bijna van verbazing open als De Zalver aan het kleine tafeltje komt zitten waar inmiddels naast mijzelf ook Meut, Wannabe en OSM zijn neergestreken.
De verbazing is niet alleen van mijn gezicht af te lezen maar ook de andere aanwezigen in mijn gezelschap fronsen de wenkbrauwen.
"Wat kom jij hier doen?", vraagt Meut scherp aan hem zonder te verblikken of te verblozen.
"Jij zit toch altijd aan die tafel!" Gelijktijdig wijst ze in de richting van de pariatafel waar verder nog niemand heeft plaatsgenomen.
De Zalver, die normaliter toch niet om woorden verlegen zit, kijkt verschrikt naar Meut, de laatste waarschijnlijk van wie hij een dergelijke opmerking waarin duidelijk de afkeur voor zijn persoon in doorklinkt, verwacht en mompelt iets waar niemand echt chocola van kan maken.
Niemand dringt echter op verduidelijking aan, bang om vervolgens weer te worden overspoeld door een stortvloed aan woorden.
Wel brengt OSM hem nog verder in verlegenheid hetgeen waarschijnlijk maakt dat hij zichzelf wel voor zijn kop kan slaan dat hij zich bij dit gezelschap heeft aangesloten.
"Je mag je gulp wel dicht doen hoor.", zegt ze fijntjes tegen hem en als ik naar De Zalver kijk blijkt dat hij de kleur rood ook in allerlei schakeringen kent.
Nu weet ik zeker dat het tot hem is doorgedrongen dat hij met zijn zitplaatskeuze een kapitale fout heeft gemaakt maar om verder gezichtsverlies te voorkomen kan De Zalver het niet maken om aan de pariatafel te gaan zitten. Dus blijft hij, met duidelijke tegenzin, zitten waar hij zit.
De dames zijn duidelijk in hun schik met hun behaalde zegen.
Maar de gifbeker is nog niet helemaal leeg, verre van zelfs.
Niet alleen voor De Zalver maar ook niet voor Beachboy en De Blater wat blijkt als Beachboy samen met Popje de koffiekamer binnen komt.
"Heb je nog wel lekker geslapen na je vernederende nederlaag gisteravond?", vraagt Wannabe als ze Beachboy in het vizier krijgt.
Die trekt een gezicht als een oorwurm en tegelijkertijd verschijnt er op het gezicht van Popje een grote grijns.
"Geen oog dicht gedaan", biecht Beachboy eerlijk op.
"Ach, troost je", gaat Wannabe verder met het strooien van zout in de kennelijk nog verse wonden. "De Blater heeft ook verloren van een vrouw. Het blijkt dat wij vrouwen beter kunnen karten dan mannen. Kijk nou naar hem, hij heeft er helemaal niks van gebakken, samen met De Kale op de laatste plaats", gaat Wannabe onverdroten verder daarbij wijzend op De Zalver die nog verder probeert weg te duiken in zijn stoel.
Nu begint het mij ook te dagen waarom hij deze ochtend zo opvallend rustig is.
Maar De Zalver is niet de enige.
Muisstil zie ik plotseling van uit mijn ooghoek een witte schicht door de lerarenkamer schieten.
Als ik mijn hoofd draai zie ik dat De Blater zich zo snel mogelijk als hij kan uit de voeten probeert te maken richting de betrekkelijke veiligheid van het rookhok.
Hij heeft zelfs de euvele moed niet om goedemorgen te zeggen terwijl je hem anders al van ver hoort aankomen en hij altijd het hoogste woord voert.
Waarschijnlijk is de klap van het verlies bij hem nog duizend keer harder aangekomen dan bij De Zalver en Beachboy samen.
"Hé, loser", wordt hem nageroepen.
Het lijkt wel of de woorden als een gesel over De Blater heen komen. Bij het horen van de woorden krimpt hij ineen, draait zich een kortstondig ogenblik om en kijkt met een gekwelde blik in de richting van de zegevierende dames.
Een geknakt egootje.
Maar dat komt ervan als je al meer dan een week loopt te roepen dat je de beste bent en iedereen met twee vingers in de neus gaat verslaan.
Hoogmoed komt voor de val.
