2011-2012

maandag 1 oktober 2012

Home sweet home

Op dit moment typ ik mijn bericht in de auto, op m'n mobiel. Jaja, ik ben eindelijk onderweg naar huis! 2 uur rijden, maar daar ga ik echt even van genieten. Autorijden, of ik het nou zelf doe of niet, vind ik heerlijk en heb ik zelfs een beetje gemist. Eindelijk zie ik weer meer dan alleen het ziekenhuis en het uitzicht op een oud, lelijk gebouw. Daarbij komt dat ik ook weer kan genieten van de muziek op de radio :) We moesten lang wachten op het officiele bericht dat ik mocht vertrekken, maar ze hebben wel woord gehouden 'als alles zo perfect blijft gaan, mag je maandag 1 oktober naar huis'. Nou, dat is dus helemaal goed gekomen!
Hopelijk kan ik snel herstellen thuis, maar daar ga ik gewoon van uit. Voor nu houd ik het typen even voor gezien en ga ik volop genieten van het ritje naar huis!

Liefs,


maandag 24 september 2012

Hello world

De vierde dag na de operatie en ik voel me best goed. Laat ik beginnen met te zeggen dat de operatie geslaagd is. De nier van m'n vader doet het boven verwachting goed en dat betekent dat ik weer een nierfunctie heb van zeker meer dan 90%. Van de wond heb ik vrijwel geen last, alleen de slangen die ik nog heb zijn lastig en het is vervelend dat je daardoor minder mobiel bent. Maargoed, aan alles komt een eind. Het infuus is er van het weekend al afgehaald. De morfine heb ik maar anderhalve dag echt gebruikt en ik kon zelf al vrij snel weer genoeg drinken. Ik kreeg last van het infuus en daarom hebben ze hem er wat eerder uitgehaald, erg fijn! Gisteren voelde ik me nog iets te beroerd om een bericht achter te laten op m'n blog, maar vandaag voel ik me een stuk beter. Hopelijk mag aan het eind van de middag weer een slang eruit en ik denk dat ik dan meteen een stuk meer kan bewegen, omdat ik daarvan het meeste last heb. Het enige minpuntje is dan nog dat m'n lichaam moet wennen aan alle nieuwe medicatie. Het zijn nogal wat medicijnen en het voelt daardoor een beetje alsof ik een griepje heb. Niet erg handig omdat ik niet echt kan 'ontsnappen' aan de warmte of het zieke gevoel, omdat ik nogal vast zit aan m'n bed. Niet helemaal natuurlijk. Ik heb alweer twee keer gedoucht en ben meteen de eerste dag na de operatie al uit bed geweest. Okee, al met al gaat het dus beter dan de meesten, en ikzelf ook, hadden verwacht. Ik mag voorlopig helaas nog niet naar huis, maar ik kan wel melden dat het waarschijnlijk over precies een week is dat ik weer lekker thuis zit. Lastig dat het nog een week duurt, maar fijn omdat je niet elke dag hoeft te gaan hopen op het nieuws dat je naar huis mag. Ik kan m'n bezoek dus nog voor een hele week inplannen :)

Tot slot wil ik nog even melden dat het met m'n vader ook erg goed gaat en dat hij gisteren alweer naar huis mocht. Ik ben blij voor hem dat hij zich nu ook beter voelt en wie weet, kan hij nog een keer langskomen deze week. 
Nou, het is ondertussen weer bijna tijd om te lunchen, dus ik zal maar eens plaats gaan maken op het tafeltje. 
Hopelijk kan ik jullie deze week nog weer eens wat 'leuks' melden en komen er alleen maar meer positieve dingen!

Liefs, 

donderdag 20 september 2012

D-day

Donderdagochtend half 10, vandaag is dé dag. Vanochtend om 7 uur ben ik samen met m'n moeder naar m'n vader gegaan (die ligt op andere afdeling) om hem weg te brengen. Al helemaal klaar om te gaan lag 'ie in bed en om kwart voor 8 werd hij naar de o.k. gereden. Ik ga ervan uit dat hij dus op dit moment wordt geopereerd en dat ik over ongeveer een klein uurtje ook mag vertrekken naar de o.k. 
Gisterochtend zijn mijn ouders samen aangekomen in het ziekenhuis. Mijn vader slaapt een eind verderop in het nieuwere gedeelte en mijn moeder ligt helemaal uit koers, zeker een kwartier lopen vanaf hier, in een klein hotel dat bij het ziekenhuis hoort. Ik ben meegegaan toen mijn vader werd 'opgenomen' gisterochtend, daarna ben ik weer teruggegaan naar mijn eigen kamer. Even bijgeslapen en 's middags zijn mijn ouders 'op bezoek' gekomen. Eind van de middag hebben we nog even met z'n 3en gegeten in het restaurant. Al vroeg, want we mochten natuurlijk niet meer zoveel eten laat op de avond. Daar hebben we rustig de tijd voor genomen en uiteindelijk zijn we rond 8 uur weer allemaal uit elkaar gegaan. 

Nu ben ik dus aan het wachten samen met m'n moeder wanneer ik naar de o.k. mag. Ik ga uit van half 11, maar het kan ook eerder of later zijn. We zullen het zien. Ik ben er klaar in ieder geval klaar voor en ik houd jullie weer op de hoogte als ik wakker ben!

Liefs, 

maandag 17 september 2012

Stay positive

De eerste dag van de week zit er alweer bijna op, maar voor mijn gevoel begint de week morgen pas echt. Vorige week heb ik een drukke week gehad, waardoor de tijd snel ging gelukkig. Woensdag ben ik naar Utrecht gegaan om iemand uit te kiezen die in mijn kamer mag 'wonen' de komende 4 maanden, dus heb ik een buitenlands meisje erg blij gemaakt :) Daarna heb ik echt voor het allerlaatste nachtje in Utrecht geslapen, voor de zoveelste keer afscheid genomen van mijn lieve huisgenootjes en ben ik weer naar huis gereden. Verder heb ik nog wat laatste dingen geregeld op financieel gebied, heb ik nog wat extra leesvoer gekocht (aan boeken geen gebrek de komende tijd) en hebben we zondag nog even genoten van een dagje weg met het hele gezin. Tot slot heb ik vandaag nog wat bezoek gehad en 's avonds mijn koffer gepakt, want morgen ga ik op weg naar Nijmegen. Eindelijk! Hiervoor heb ik een maand lang veel thuis gezeten en gerust, zodat ik heelhuids deze week in zou gaan. Volgens mij is het goed gelukt en heb ik ook het laatste dagje thuis (in deze toestand) overleefd. Vandaar dat voor mijn gevoel de week morgen pas echt begint, want deze periode sluit ik na vandaag zo goed als af. 
Goed, ik moet morgen dus al in het ziekenhuis zijn voor de laatste onderzoeken, om te checken of alles nog steeds "goed genoeg" is voor de operatie. Normaal gesproken doen ze dit een dag van tevoren, maar woensdag hebben de artsen helaas geen tijd voor mij :) Ik ben woensdag dus ook gewoon in het ziekenhuis, maar dan kan ik nog gewoon doen en laten wat ik wil. Mijn vader komt woensdagochtend ook naar het ziekenhuis voor de laatste onderzoeken (voor hem hebben ze wel tijd) en wat er daarna verder nog gaat gebeuren voor donderdag weet ik niet precies. Tegen de tijd dat ik daar meer over weet zal ik me waarschijnlijk genoeg vervelen om nog een laatste update te geven voor de operatie. 

Tot slot wil ik nog melden dat veel mensen vragen of ik  het spannend vind, bij deze geef ik publiekelijk antwoord: nee! Ik zie er niet tegen op, ik zie geen reden om me druk te maken en ik ben ook niet zenuwachtig. Volgens mij ben ik ook niet het type om me er zo druk om te maken. Ik weet al een jaar, en misschien onbewust al wel langer, dat het gaat gebeuren en ik heb dus alle tijd gehad om me er mee bezig te houden. Nu het eenmaal geregeld is, is alles een stuk minder spannend. Het enige waar ik me misschien lichtelijk mee bezig houd is of de operatie straks geslaagd is of niet. Het zou ontzettend balen zijn als het niet gelukt is, maar daar ga ik natuurlijk niet van uit! Ik ga ervan uit dat alles (uiteindelijk) helemaal goed komt! Ik snap dat het voor anderen misschien een beetje onverschillig kan overkomen, maar als ik me er niet zo druk om kan maken, hoop ik dat jullie dat ook niet doen! :) Stay positive!

Liefs, 

woensdag 5 september 2012

Fake

Hallo,

Aangezien ik tegenwoordig nog steeds vrij weinig doe, ben ik begonnen met programma's te volgen (vaak onzinnige, maar vermakelijke). Ik heb zojuist een aflevering bekeken van 'achter gesloten deuren' van net5. Het is een programma gebaseerd op waargebeurde verhalen, waarbij er grote geheimen in relaties opgebiecht worden. Toevallig ging de aflevering die ik zojuist heb bekeken over een meisje met chronische nierinsufficiëntie. Dat sprak me aan, dus besloot ik verder te kijken. Het geheim is eerst voor de kijker ook nog een geheim en ik was benieuwd wat haar grote geheim dan kon zijn! Toen ik daar na een tijdje kijken achter kwam, was ik oprecht geschokt. Het meisje heeft op 15jarige leeftijd een paar keer blaasontsteking gehad, waardoor ze uiteindelijk nierfalen heeft gekregen en ze dus moest gaan dialyseren. Dit is precies mijn verhaal, behalve dat het bij mij een stuk langzamer is gegaan, ik niet hoefde te dialyseren, het 6 jaar eerder begon én.... dat ik het niet verzonnen heb. Inderdaad, ze heeft alles verzonnen.

Bijgekomen? Het is dus gebaseerd op een waargebeurd verhaal en dat is wat me zo schokt. Hoe kan iemand 10 jaar lang volhouden dat je chronische nierziekte hebt, 3 keer in de week naar het ziekenhuis gaat om te dialyseren? Het enige wat ze daar telkens 3 uur lang deed, was koffie drinken. In deze 3kwartier heb ik eigenlijk vol afschuw gekeken hoe ze haar vriend, haar zus en bovenal haar ouders voor de gek heeft gehouden. Haar ouders wouden zelfs een 2e hypotheek nemen om een door haar verzonnen behandeling voor haar te kunnen betalen, belachelijk toch? Ik kan me daarbij niet voorstellen dat je je ouders zoiets kan laten geloven, als ze nooit zijn mee geweest naar een onderzoek en daarbij heeft ze geeneens een shunt van de dialyse. Mijn ouders zijn vaak genoeg mee geweest naar de arts, nu nog steeds gaat er meestal iemand mee! Daarbij komt dat net5 het nogal laat lijken (vast niet expres, maar zo komt het over) dat het logisch is dat je zoiets verzint voor de aandacht en dat het allemaal positieve aandacht is. Nou geloof me, de aandacht die je krijgt is echt niet allemaal positief! En ik snap niet dat je kan leven met de wetenschap dat je ouders allebei minder zijn gaan werken, zich alleen maar bezig houden met of je de volgende dag wel haalt, terwijl je weet dat er niets aan de hand is. 

Zo, ik heb mijn frustraties over deze aflevering even van me af kunnen schrijven en mocht iemand deze aflevering toch nog graag willen bekijken (het is het zeker niet waard, het geeft je waarschijnlijk alleen totale ongeloof dat er zulke mensen bestaan), dan is hier de link: 
http://bit.ly/RFdPjX - aflevering 2: verziekte relaties.

Omdat dit verhaal toch een beetje gerelateerd is aan mijn "aandoening" wou ik het toch graag even met jullie delen. Hopelijk is mijn volgend bericht weer een stuk nuttiger, interessanter en vooral positiever voor jullie om te lezen! :) 

Liefs, 



maandag 27 augustus 2012

For sale

Na een week helemaal niets doen, heb ik toch nog wat dingen beleefd die interessant genoeg zijn om hier nog even te melden. Het meeste is positief, dus hierbij kan ik laten zien dat het heus niet allemaal ellende is. 
Zo zou ik afgelopen zaterdag een tattoo laten zetten. De tattoo wou ik al een tijdje, met een tekst die betrekking zou hebben op de transplantatie en alles eromheen. Alles is nu echter zo snel gegaan, dat ik de tattoo niet meer mocht laten zetten van m'n arts, vanwege infectiegevaar. Het is opzich niet zo'n probleem om er even mee te wachten, maar als de transplantatie eenmaal geweest is moet je minstens een jaar tot 2 jaar wachten voordat ze je 'aanraden' een tattoo te laten zetten. Erg jammer dus dat het nu niet kan, maar het voordeel is dat het me een hoop geld heeft bespaard. Wat ik dan wel weer meteen heb uitgegeven, zodat ik de komende maanden mijn muziek goed kan beluisteren. Inderdaad, ik heb er een speakerset van gekocht en een nieuwe koptelefoon. Mijn muziek klinkt nu een stuk beter dan toen ik het moest doen met het vlakke laptop geluid. En ik heb nog meer leuke dingen beleefd. Vrijdag- en zaterdagavond ben ik nog naar een plaatselijk dorpsfeest geweest. Chef'special voor de vierde keer in levende lijve gezien, genoten van Stahlzeit (Rammstein coverbandje) in de stromende regen en nog een glimpje op mogen vangen van Wolter Kroes (het was nou eenmaal droog daar waar hij optrad). Zaterdagavond nog even gedanst op de top2000 klassiekers en dat was dan meteen weer genoeg inspanning voor het weekend, maar gezellig was het wel! 
Ondertussen kan ik ook melden dat ik mijn studentenkamer in Utrecht, zo goed als, heb verlaten. Alles staat er nog wel, maar daar gaat deze week verandering in komen. Als alles doorgaat heb ik iemand die mijn kamer gaat onderhuren voor minimaal 4 maanden en maximaal één jaar. De kamer komt dus ooit wel terug. Gelukkig maar, want ik zou m'n kamer, huisgenoten en de buurt niet willen inruilen voor iets of iemand anders. Vanaf deze week woon ik dus weer officieel bij m'n ouders, dat zal wel wennen worden. De vorige keer was ik het na een maand al redelijk zat, nu moet ik het minimaal 4 maanden uit zien te houden. Dat wordt een zware klus :) 
Tot slot heb ik ook nog een paar van mijn schoenen op marktplaats gegooid. Ik heb zojuist m'n studieboeken al verkocht en nu zijn m'n schoenen aan de beurt. Morgen ga ik de rest van de kledingkast nog even uitruimen. Aangezien ik niet meer werk, komt er ook geen geld meer binnen. Helaas heb ik nog wel geld nodig, dus moet ik met veel verdriet spullen wegdoen. Achja, daar kan ik later weer leuke dingen van kopen hoop ik! 

Schoenen, kleding, boeken en zelfs m'n studentenkamer: alles staat for sale. Er komt dus nog heel wat bij kijken, bij helemaal niets doen. 

Liefs, 

maandag 20 augustus 2012

History repeats itself

Typte ik in mijn vorige bericht nog vol enthousiasme dat ik nog even zou gaan genieten op Lowlands, kan ik nu melden dat ik het snikhete weekend gewoon thuis heb doorgebracht. Helaas. 
Dinsdag ben ik voor controle bij de arts geweest en haar  leek het absoluut geen goed idee om naar Lowlands te gaan, mijn ouders konden zich daar wel in vinden, dus heb ik twee dagen voor aanvang mijn kaartje moeten verkopen. Net zoals vorig jaar. Precies één jaar geleden zou ik ook naar Lowlands gaan en heb ik ook twee dagen van tevoren mijn kaartje moeten verkopen wegens medische omstandigheden. Hopelijk is drie keer scheepsrecht en kan het volgend jaar gewoon doorgaan. 
Feesten op Lowlands is uiteindelijk niet het enige wat ik niet meer mocht doen. Ik heb ondertussen ook moeten stoppen met werken en sporten. Gelukkig had ik een welkome afleiding in het dorpsfeest verderop, waar ik uiteindelijk wel naar toe mocht elke avond. Puur en alleen omdat het dichtbij was en ik dus meteen naar huis kon gaan als er iets was, vonden mijn ouders dat prettiger dan het idee dat ik het snikhete weekend in de polder door zou brengen. Al met al heb ik best een leuk weekend gehad, maar ook gemerkt dat het inderdaad wel zwaar was en dat ik daarom mijn arts wel enigszins begrijp, maar ik baal er nog steeds ontzettend van. Tot 20 september is het dus eigenlijk de bedoeling dat ik vrijwel niets uitvoer, zodat ik zo min mogelijk kans heb om nog extra 'ziek' te worden vlak voor de transplantatie. Helaas vind ik het super leuk om te dansen en uit te gaan, dus het zal nog een zware klus worden om aan de wensen van de arts te voldoen op dat gebied, maar ik zal m'n best doen het verder rustig aan te doen. Achja, met dit warme weer raad ik iedereen aan het zo rustig mogelijk aan te doen :)

Liefs,