Vrouw&Kr8

Iemand heeft onlangs een kort verhaal geschreven, dat waarschijnlijk heeft zijn weg gemaakt rond het internet een paar keer, maar is niettemin verrassend aangrijpend elke keer krijg ik het lees.

Het gaat als volgt:
Een jong stel verhuist naar een nieuwe wijk. De volgende ochtend, terwijl ze ontbijten, ziet de jonge vrouw haar buurman de was buiten ophangen. “Dat wasgoed is niet erg schoon”, zei ze. “Ze weet niet hoe correct te wassen. Misschien heeft ze een beter wasmiddel nodig. “Haar man keek op, maar bleef zwijgen. Elke keer als haar buurvrouw haar was buiten ophing, gaf de jonge vrouw hetzelfde commentaar.
Ongeveer een maand later, was de vrouw verrast met een mooie schone was op de lijn te zien en zei tegen haar man: “Kijk, ze heeft geleerd hoe ze correct moet wassen. Ik vraag me af wie haar dit heeft geleerd. “De man zei:” Ik ben vroeg vanochtend opgestaan en heb onze ramen gereinigd. ”

De moraal van het verhaal was als volgt samengevat:
En zo is het met het leven …
Wat we zien bij het kijken naar anderen is afhankelijk van de zuiverheid van het raam waardoor we kijken …
Hoe je een situatie waarneemt, ongeacht wat die situatie is, kan bestaan uit:
Welk oogpunt je het bekijkt en in welke fase van het leven je zit.
Heeft een directe impact op de toekomstige resultaten die je zult gaan ervaren als gevolg van die perceptie, of meer specifiek de emoties die worden ervaren als gevolg van de waarnemingen die je vast houdt.
De volgende keer dat je een oordeel hebt over iemand in een situatie gewoon een stap terug en vraag jezelf af: “Zie ik de dingen zoals ze werkelijk zijn of zoals ik denk dat ze zijn”.
Het scheiden van de feiten uit het verhaal over wat je denkt dat je ziet zal je in je echte kracht zetten en je zult het oordeel verlaten.

Wat denk jij?