Bewustzijn

Als ik langs een terrasje met mensen loop, word ik altijd ineens heel erg bewust van mezelf. Van hoe ik loop, hoe ik kijk. Niets gaat dan meer natuurlijk en ik ben onmiddelijk iemand anders.

Vanmiddag bedacht ik me opeens hoe dat zou zijn als iemand een gigantisch vergrootglas boven mijn hoofd zou houden of als iemand iedere beweging met een camera zou volgen. Zoals men dat doet in een National Geographic-programma of gewoon voor onderzoek.

Zou een mier bijvoorbeeld ook een bewustzijn hebben? Zou hij zich ook anders gaan gedragen, omdat hij weet dat hij bekeken wordt? Misschien zijn mieren helemaal niet vlijtig, maar doen ze dat gewoon om zich een houding te geven. En wie weet is de gemiddelde tijger eigenlijk een heel bang poesje en zijn dolfijnen enorme rotzakken, maar is het gedrag wat wij, de onderzoekers en de Ik-Wil-Ook-Wat-Intelligents-Te-Zeggen-Hebben-National-Geographic-en-Discovery-Kijkers, zien slechts het gedrag van een groot bewustzijn van camera's en/of vergrootglazen. En weten we nog niets...

Het Begin

2 Weken (of 1, maar overdrijven maakt de wereld mooier en spannender) geleden maakte ik een weblog aan. Ik wilde graag beginnen, maar Het Begin bleef uit. Het kwam niet.

Toen besloot ik: Als Het Begin niet naar mij komt, ga ik wel naar Het Begin. Dus ik begon (jahaaa, nu ik eenmaal begonnen ben, vliegen de beginnetjes je ineens om de oren) Het Begin te zoeken. Urenlang...nou ja, minutenlang in ieder geval...speurde ik mijn hoofd, de weblogs van Froukjes en Georgina's en mijn witte plafond af...op zoek naar Het Begin, maar het verstopte zich overal waar ik niet keek.

Na een poosje had ik geen zin meer en ik stopte met zoeken. En zoals dat met alles lijkt te zijn; zolang je het zoekt, speelt het verstoppertje, maar zodra je niet meer meedoet, komt het ineens tevoorschijn. Zo ook Het Begin.

Ik stond nietsvermoedend op het station en zag een man lopen met een blik alsof zijn tweede persoonlijkheid net iets heel grappigs had gezegd. Of alsof hij hoopte...nee...net had gehoord dat Leonardo da Vinci gereincarneerd was en nu als conductrice bij de NS werkte en hij de taak had gekregen het geheugen van de gereincarneerde Leonardo over een vorig leven op te frissen door het treinpersoneel in en om alle treinen tussen Den Bosch en Utrecht te stalken met een uitdagende Mona-Lisa-smile op zijn gezicht.

Om een lang verhaal kort te maken (hoewel díe kans al verkeken lijkt te zijn): In de schaduw van de gedachte aan de schizofrene Mona-Lisa-wannabe-Leonardincarnatiestalker (en geloof me, dat is me een schaduw!) glipte Het Begin stiekem mee mijn hoofd binnen.

Op dat moment wilde ik het liefst snel mijn pen en papier pakken om daarmee Het Begin te vangen, maar ik durfde niet.
Stel je voor dat ik op zou vallen. Want geloof het of niet, de hele wereld heeft niets beters te doen dan op mij te letten en daar ben ik me altijd erg bewust van.
Daarbij had Het Begin me in ieder geval wel al gezien en was alweer druk bezig weg te komen.

Op een paar kleine stukjes heb ik mijn denkbeeldige vinger (met prachtig verzorgde, zachte nagelriemen) kunnen leggen en hier is het resultaat.
Eigenlijk lijkt het helemaal niet meer op Het Begin dat mijn hoofd op het station besloop, maar in hoeverre lijken, ik noem maar een naam, Picasso's mensen op echte mensen?!? Soms moet je het doen met de stukjes die wel zijn blijven hangen en vervolgens noem je het gewoon 'abstract'. Een Abstract Begin. Welkom :)