Ik wil getroost worden,
geliefd bewoond worden,
sterke handen om mijn wangen,
vingers die mijn tranen vangen,
een mond die mijn tranen likt,
een tong die mijn speeksel slikt,
die me langzaam voor zich wint,
die me ruwzachtlief bemint.
Ik wil verteld worden,
verliefd omhelsd worden,
sterke handen om mijn billen,
armen die mijn lichaam tillen,
een blik waaraan mijn lichaam went,
een lijf dat mijn verlangen kent,
dat me ruwzachtlief bemint,
dat me langzaam voor zich wint.
Ik heb een zwarte met lang haar en een pony. Een donkerrode met a-symetrische coupe. Een schattige blonde krullenpruik. Een gothic-pruik, heel geschikt voor Halloween. Een dirty blonde met semi-sexy lok. En nog twee pruiken waar ik geen afstand van kan doen maar waarvan de haren zijn gaan klitten en in vieze dikke stroken langs je rug vallen, met een vogelnestje op je kruin. Geen pronkstukken, maar je weet maar nooit wanneer ze nog eens van pas komen.
Als je een pruik nodig hebt en zou moeten gokken bij wie van je vrienden je de meeste kans maakt om een puik exemplaar te lenen, dan kun je je geld met je ogen dicht op mij inzetten – altijd prijs. Dus echt verbaasd was ik niet over zijn sms. Wel over de timing. We hadden elkaar al twee maanden niet gezien, misschien vijf berichtjes uitgewisseld in de tussentijd.
Uit ongemakkelijkheid vroeg ik hem twee keer achter elkaar hoe het met hem was. ‘Ja, wel goed’, zei hij de eerste keer, en ‘ja, wel goed dus’, de tweede keer. Ik greep een stoel en liep snel naar de slaapkamer om de aanwezige voorraad uit de kast te pakken. Op mijn tenen balanceerde ik op de zitting en wist precies het hengsel van de lullige Albert Heijn-tas om mijn middelvinger heen te winden. Terwijl ik de pruikentas van de bovenste plank trok, keek ik vluchtig opzij. Daar zat hij, uiterst ontspannen aan mijn keukentafel met een flesje Heineken.
Terwijl hij de lange haren van hun plastic zakjes ontdeed en één voor één uitprobeerde, vertelde hij tussen neus en lippen door dat hij mijn blog had gelezen. ‘Ik kon er niet echt een lijn in ontdekken. Deze is trouwens wel heel cool.’ Hij flirtte met zijn spiegelbeeld, herschikte de blonde krullen totdat zijn eigen haar niet langer zichtbaar was. ‘Mag ik deze mee vanavond?’
Ik knikte instemmend, lievelingspruik mee prima, geen lijn in blog prima. In het bijzijn van sommige mensen heb ik kennelijk geen mening meer. Kennelijk is hij zo’n mens.
Ik trok nog twee biertjes uit de ijskast. Hij vulde de kamer met verhalen over zijn skivakantie en het feestje in het park dat hij wilde organiseren. Ik kon mijn vinger er niet achter krijgen. Zat hij hier voor mij of voor zijn outfit?
’s Nachts haalde hij me thuis op. Half een ofzo, ik lag eigenlijk al in bed. Maar ik heb nu eenmaal een ding met vage gasten. Dus had ik mijn kleren weer aangetrokken toen hij vroeg of ik nog zin had in een biertje.
Nog ’s nachtser fietste hij me weer naar huis. Binnen duurde het even voordat we weer zoenden. Voordat hij zijn hawaii-shirt uittrok, de blonde afro in een hoek smeet. De kleren van mijn lijf stroopte. Me naakt naar de bank tilde.
Met hem duurt alles langer dan verwacht.
De volgende ochtend dronken we koffie. Mijn haar zat net zo in de war als mijn afgeragde pruiken. Bij de deur zoende hij me op mijn mond. Draaide zich nog op de fiets nog een keer om.
Toch had ik het idee dat het hem vooral om de krullenpruik te doen was. En wist ik niet eens of ik hem dat kwalijk kon nemen.
Ik wist dat het zou gebeuren. Ik zei het nog, toen ik op het aanrecht zat en hij me ’s ochtends toch nog zoende, dat we dit niet meer moesten doen, dat ik hem dan weer leuk zou gaan vinden, dus dat het moest stoppen.
Nadat hij zijn been over zijn fiets slingerde en me een afscheidszoen toeblies, draaide ik me neuriend om, deed de deur dicht. Ik liep naar binnen om nog meer koffie te zetten, maar halverwege de gang stond ik opeens stil.
Kut. Hij was weg.
Kut. Het was gebeurd.
Met mijn vingers klopte ik een ritme bij het gebrom van het koffiezetapparaat. Ik sprong van het ene been op het andere. Ik trok wat kleren aan en een warme jas en liep met een beker zwarte koffie de straat op, richting het Sarphatipark. De muziek zo hard in mijn oren dat ik niet kon denken, alleen met mijn ringen op een koffiekop kon tikken.
Maar toen ik thuiskwam en de geur van de nacht opsnoof, kon ik het toch niet laten. Ik lag op de bank, met mijn buik in de kussens en mijn hoofd op mijn rechterhand. Met links toetste ik zijn naam. Paul. Ik haalde diep adem en deed mijn ogen dicht. Toen ik ze weer opende drukte ik snel op het groene knopje, zodat ik me niet meer kon bedenken. Hij nam op – luid geroezemoes op de achtergrond. ‘Hey hallo’, zei ik. ‘Ja-hallo-wat-is-er?’ ‘Ik wil je weer zien.’ ‘Wat?’ ‘Ik wil je weer zien, zei ik.’ ‘Wat??’ ‘IK WIL JE WEER ZIEN!!’, brulde ik nu door de telefoon. ‘Oh,’ hoorde ik aan de andere kant van de lijn. ‘Ik kom vanavond wel even langs dan.’
Verward hing ik op. Langskomen is goed, toch? Maar waarom klonk het dan zo koud?
Ik douchte het zout uit mijn haar, de zilte smaak van mijn huid. Frisgewassen deed ik hem open, toen hij een uur te laat kwam binnenzeilen. ‘Hier was ik al bang voor’, begon hij. En ik dacht, ja, ik ook. Ik wist al dat dit zou gebeuren. Maar ik zei het niet. In plaats daarvan huilde ik om iets waarvan de uitkomst al bij voorbaat vast had gestaan.
Vandaag liep ik over de Amstelbrug, de wind waaide mijn haar alle kanten op. Een mooie metafoor voor mijn gedachten, die zonder focus van het ene naar het andere cliché sprongen. Hoe elke dag zoveel lijkt op de vorige. Hoe een allesverzengende liefde kennelijk vormend is. Hoe dood ik ben van binnen.
Halverwege hield ik stil. Het uitkijkpunt, speciaal om te stoppen en de machtige Amstel te aanschouwen. Lang geleden had iemand al bedacht dat ik daar stil zou moeten houden als ik eens over de Amstelbrug zou lopen.
Ik speurde de grijze stenen af naar een stukje zonder vogelpoep, en toen dat onvindbaar bleek, zonder verse vogelpoep. Met gekruiste armen leunde ik over de brug, mijn schouders hingen boven het stromende water. De machtige Amstel. In de verte de hoogbouw aan de overkant van het Martin Luther Kingpark, een scherp reliëf tegen de langzaam opklarende winterhemel.
De meeuwen dreven op de stroom mee met het donkere water. Een duif streek naast me neer. Stadsrat. Ik keek hem weg. Mijn plek.
Na een tijdje draaide ik me om. De Amstel had haar lonkende schittering verloren. Tussen de voorbijkabbelende mensenstroom zag ik mijn ex-vriendje langsfietsen, samen met zijn vriendinnetje. Ze leken blij, gelukkig. Ik dacht dat ze van me zouden schrikken, met mijn lange haren in de war en de schittering in mijn wilde ogen. Dus liet ik ze doorfietsen, door de meeuwen en de wind en mijn boosheid, hand in hand over de Amstelbrug.
Flarden van dromen glippen weg. Ik herinner me iets over een wit meisje en de wijsheid van de wereld. Het was echt, ik was daar. Een halfwereld waar ik me ’s nachts in begeef.
Stijf van de adrenaline adem ik zo onhoorbaar mogelijk. De duisternis is totaal. Waar ik normaal niet kan slapen omdat er teveel licht door de gordijnen sijpelt, word ik nu omgeven door een onberedeneerbaar donkerte.
Ik hoor een brommer de straat inrijden, midden in het holst van de nacht. Stil blijven, stil zijn. De enige manier om het kwaad af te wenden. Ik houd mijn adem in en het ronkende geluid sterft langzaam weg, totdat het bij de nieuwbouw halverwege de straat sputterend tot een einde komt. De brommer draait zich langzaam en dreigend om.
Rechtop zit ik in bed. Is dit mijn straf? Weet iemand dat ik nu weet over de woedende branden, de twaalf manen en de diepte van mededogen? Niets aan mij beweegt, alles is bevroren. Vlakbij mijn huis vermindert hij vaart. Het helle licht werpt lange schaduwen op mijn slaapkamermuur. Ga weg, ga weg, rijd door.
Ik hap opgelucht naar adem als hij het gas openzet en de straat uitrijdt. Nog steeds ben ik niet in staat te bewegen. Zo reageer ik dus als ik in paniek ben, denk ik, en dat is niet goed. Ik durf niet eens op te staan om mijn sleutels te pakken en de deur op slot te draaien.
Ik schat dat het zo’n vier uur ’s nachts is. Een doordeweekse dag. Niemand heeft hier iets te zoeken. Maar terwijl ik verstijfd en verkrampt rechtop zit, hoor ik het aanzwellende geluid van een motor de hoek om komen. Zie je wel, denk ik, ze zoeken me.
De motor. Hij stopt voor mijn huis. Ik adem oppervlakkig en onhoorbaar.
Heb ik het raam open laten staan? Waarom stopt hij voor mijn huis? Heb ik iets om hem mee te slaan? Ik denk in staccato. Mijn adem hoor je niet, maar mijn bonkende hart geeft telepathische signalen af, het kan niet anders. Hier is iets te halen en hij voelt het.
Ik heb me nog niet zo kwetsbaar gevoeld. De leegte van de andere kant van het bed. De volle impact van alleen zijn. Als ik stil blijf, niet beweeg, rijdt hij misschien door.
Het silhouet van de motorrijder beweegt als een wajangpop over mijn gordijnen. Het negatieve licht werpt schaduwen over mijn gezicht. Mijn hart is ontembaar, mijn mond kurkdroog, mijn handen doorweekt. Stil blijven, stil zijn.
Abnormaal scherp hoor ik hoe iemand zijn helm losmaakt en de nachtlucht opsnuift. Ik hoor zware motorlaarzen de losse steentjes op de stoep verpletteren. Nog een keer het geluid van iemand die probeert te ruiken waar ik ben. Maar net als ik denk dat zijn vingers mijn kozijn nu zullen aftasten, op zoek naar de kier tussen de vensterbank en het raam, hoor ik zijn voeten draaien. De sleutel die contact maakt. Een optrekkende Honda.
Nog eenmaal staat mijn slaapkamer in lichterlaaie. Een laatste schaduwschouwspel op mijn gordijnen. Dan niets.
In het donkere vertrek ligt een wit krijtje, als bij toeval net op het stuk waar het maanlicht een streep over de balken trekt.
Het glas tegen mijn oor als een zeeschelp, sluit ik mijn ogen. Alleen ik versta haar kloppende ruis.
Naast mij en het meisje in de witte doorzichtige gewaden is er niemand in dit huis.
Kleine manen in een cirkel van twaalf. Vage lijnen door het grove krijt. Zeven dimensies, gestapeld.
In de houten vloer verschijnen kerven van mijn hand. Ik schrijf de woorden van de goden, de zonnen van de toekomst, de schreeuwen van een oorlog nog niet gewoed.
Maria staat op, het witte linnen bulkt rondom haar enkels. Toch is haar tred lichtvoetig, ze danst het vertrek door, trekt met haar armen strepen door het opdwarrelende stof. Zet een stap op de trap.
Een steelse blik achterom – en ik weet plots dat ze daar niet heen mag. Het is niet aan haar om de uitverkorenen aan te wijzen.
Ik kan niet anders dan mijn oor van het glas te halen. Ik spring op, alert, maar mijn ogen zijn nog niet gewend aan het duister, mijn benen nog stram van het zitten. Ik struikel onhandig over het glas, dat zich niet laat kennen en als iets dat daadwerkelijk deel uitmaakt van een tastbare wereld in duizend stukken uiteen spat.
Ik weet haar nog net bij haar enkel te grijpen. Hoog torent ze boven me uit, haar blonde haar een halo in het felle licht dat de treden van trap bespeelt. Mijn kin klapt kapot op het doffe hout, mijn vrije hand begraaft zich diep in de scherven. Het geluid van knisperend grind.
Mijn grip verslapt als die van een verloren drenkeling.
Ik weet niet waar Maria is. Ik weet alleen dat dit jaar de wereld vergaat omdat ik over een glas struikelde.
De blauwgekleurde handen van mijn grootvader rusten op het dekbed. Ze zijn nu zo broos dat de ringen los om zijn vingers hangen, slechts tegengehouden door de kootjes. Zijn bewegingen zijn te traag om in een groot en woest gebaar een zegelring de lucht in te schieten. Zo voorkomt een uitstekend botje het verlies van een erfstuk.
Hij vertelt dat hij hem kreeg toen zijn vader overleed. Opgestuurd met de post door een verre achterneef, die nog wel eens bij zijn vader langsging. En dat hij toch besloot de ring te dragen, omdat die ring teveel had meegemaakt om afstand van te doen.
Twee jaar lang slikte mijn overgrootvader zijn ring elke dag door. Als hij moest poepen, nam hij een stokje mee en prikte net zo lang in zijn eigen stront totdat hij ‘m vond. Hij poetste ‘m schoon aan het lange gras, kneep zijn neus dicht om de lucht van de latrine niet te hoeven ruiken en slikte de ring door. Steeds weer, totdat hij uit het jappenkamp bevrijd werd en het niet langer nodig was. Met holle ogen maar een glimmende zegelring om zijn vinger reisde hij terug naar Nederland.
Als ringen herinneringen zouden hebben, zou dit exemplaar af en toe terugdenken aan de keer dat hij voor de eerste maal om een vinger schoof, de oneindige horizon op de tocht naar de oost, de witte linnen pakken en de gin-tonics, de dijbenen van de baboe achter het grote huis, de tsjirpende krekels, het zachte haar van kleine kinderen. De perpetuum mobile van slikken, prikken en schoonspoelen.
Om de hand van mijn grootvader kreeg de ring een ander leven. Reizen naar het Midden-Oosten, trouwen met de leukste vrouw, rouwen om de leukste vrouw, de oneindige verbondenheid waar hij zich sterk voor maakte. Rossige donzen kinderharen. Wel nog steeds dezelfde gin-tonics.
De zegelring verdwijnt binnenkort in een la, in het donker wachtend op een volgende linkerhand. Zijn hoogtijdagen zijn voorlopig voorbij. Zegelringen zijn zo 2010, of 1962, ik heb het niet bijgehouden. Ik denk in elk geval niet dat mijn mannelijke familieleden er voor in de rij staan. En wat maakt het ook uit? Het is niet de ring die de herinneringen aan de drager levend houdt. Dat doen de herinneringen aan mijn grootvader wel op eigen kracht.
Ik kijk in zijn scherpe ogen, lach om zijn laatste grapje, beloof plechtig geen strafrechtadvocaat te worden. Nee opa, echt niet. Ik zweer het.
Ik knijp in zijn hand, voel het losse vel, het vlees dat meegeeft. De ring duwt tegen zijn botten en de mijne.
Flo spotte je eerder dan ik. Ja, daar baande je je een weg door de feestende menigte. De eerste keer dat ik je zag, na zes maanden clean. Het was alles wat ik ervan had verwacht – maar dan anders.
Ik maakte me niet druk om de enorme neptatoeage in mijn nek, de bandietengun om mijn schouders, de omhelzing van Theodoor. Het interesseerde me niet wat je zou zien. De nacht was van mij.
Vorig jaar dacht ik dat dit het kerstfeest zou zijn dat alles goed zou komen. Het zou sneeuwen, je zou me naar huis brengen, je zou in mijn oor fluisteren dat ik het altijd was geweest en dat je alles voor me in de steek zou laten. Onder de witte bladeren van de rozenstruik voor mijn huis zou je me vertellen hoeveel je van me houdt. Je handen op mijn blote rug zouden me de waarheid vertellen.
De waarheid.
In werkelijkheid vertelde ík dit keer de waarheid. Aan jou. Ik vertelde je dat ik er klaar mee ben. Dat het me niet echt meer wat doet. Dat ik om mezelf geef, nu, en niet meer om jou.
Ik vertelde het je doordat ik danste zonder me druk te maken om hoe het eruit zag. Doordat ik niet expres flirtte met die leuke blonde gast, maar gewoon, omdat ik er zin in had. Doordat Theodoor me vasthield en ik me gekoesterd voelde, samensmolt, zonder gedachten.
Anders dan voorheen, peilde ik je reactie niet. Ik keek niet door mijn wimpers heen. Ik was er niet mee bezig.
En zo vertelde ik je zonder woorden hoe het is.
Hij hield me vast alsof hij zichzelf eindelijk toestond om van me te houden. Alsof hij met de kracht van zijn armen kon toegeven dat wat hij voor me voelde echt was en niet vanzelf overging.
Theodoor. Wie had dat gedacht.
Maanden geleden stonden we hier ook. Hij zei dat hij gehoopt had dat ik verliefd op hem was. Ik zei dat ik gedacht had dat hij verliefd op mij was. De rest van de avond hadden we ruzie gemaakt over het verschil tussen hopen en denken.
Ik had gelijk gehad. Hij had het gehoopt. Ik had het alleen maar gedacht.
En toch. Toen hij als een geliefde in mijn handen kneep voelde ik hoeveel ik ook van hem houd. Zoveel dat ik heel hard terugkneep en niet los wilde laten.
Fenna Ferwerda 