maandag 3 december 2012

Bang voor de tandarts?

Nou ik niet hoor. 



Meestal loopt mijn rij witte rakkers vrolijk en goedlachs de tandartspraktijk uit!
Ergste wat mij ooit bij de tandarts kon overkomen was de fluor-hap.

Vandaag geen fluor hap! Ik kwam de sneeuwstorm getrotseerd zodat Monsieur de dentist een kijkje kon nemen naar mijn verstandskies die linksonder had besloten om door te komen.
In mijn hoofd schalde nog de laatste woorden van mijn vorige bezoek: "Oh, maar die verstandskiezen, maak je niet druk, die groeien naar achteren en daar heb je dus geen last van!"

Ik had voor mijn bezoek mijn telefoon, portemonnee en al mijn contact-met-de-buitenwereld-devices thuis gelaten en gedacht 'ach, het is maar een controletje.'

Wie had het mis? Ik dus.

Toen ik me wijs (door de verstandskiezen!) in de stoel liet zakken zei ik als een vrouw van 44 "Tsja, ik was er niet helemaal gerust op en vertrouwde het zaakje niet helemaal, dus ik dacht, ik kom gewoon even om te  dubbelchecken dat ik me helemaal geen zorgen hoef te maken!" Compleet met onbezorgd lachje.

Wie had het mis? Ik dus.

Mond open, gereedschap erin, spiegeltje erbij en hopsa, daar was het oordeel van de jury:
"Ja die kies. Die moet er uit."

Ik kijk hem aan. Hij kijkt terug.

Ik zeg "Echt?" Hij zegt "Ja." Ik zeg: "Wanneer?" ZEGT-IE: "Nu. Moet je nog iets doen vandaag?"

Langzaam verschrompel ik dieper in de stuur en piep dat ik doodsangsten uitsta en vanavond nog in café Berlijn moet werken.
Hij probeert me te verzekeren dat de verdoving dan al wel is uitgewerkt en het geen probleem moet zijn. Het zou toch lastig zijn als ik er weer helemaal een nieuwe afspraak voor moet maken?

Nog dieper in mijn stoel zak ik als ik piepend mezelf hoor instemmen dat het dan maar nu moet gebeuren, terwijl mijn hele lichaam 'nee nee nee nee nee nee' lijkt te schreeuwen.


Nog iets meer bedenktijd zit er dan ook niet in; de stoel beweegt alweer, een blauw laken bedekt mijn kleren en voor ik er erge in heb jast de tandarts er een verdovingsspuit in. Ik slaak een gilletje, dat hij beantwoord met nóg een spuit.

Langzaam trekt het gevoel weg uit mijn linkerhelft, het begint vaagjes te tintelen wanneer ik ineens een scalpel over tafel zie vliegen! "Ik moet even snijden zodat het tandvlees niet uitscheurt."

Doodsbang lig ik op de stoel terwijl de twee mondkapjes als een routineklus met messen en tangen in de weer zijn.
Ik lijk wel regelrecht in de Saw-film beland!


De verdomde tand in kwestie

Gelukkig zijn ze snel klaar. Als ik recht op zit en lijkbleek in zijn mint-groene-mondkapjes-gezicht staar en het trillen van mijn handen probeer te onderdrukken, begint hij zijn riedel:

"Er zit nu dus een flink gat in je mond, ik moest een incisie maken tot op het kaakbot, dus hier heb je wat extra gaasjes mee. Je mag niet roken, alcohol drinken, warme vloeistoffen hebben en ook geen pijnstillers gebruiken. Wil je de kies mee naar huis nemen?"

Beduusd knik ik.

Niet veel later sta ik te shaken in de sneeuwstorm, niet echt zeker wat me zojuist allemaal is overkomen.

Mijn moeder is thuis en ziet mij lijkbleek en in shock aan komen strompelen. Op de vraag 'wat is er gebeurt?' druk ik als antwoord het zakje met mijn kies in haar hand.



Mijn getraumatiseerde hoofd zei blijkbaar genoeg.

Daarna moet ik mijn werk afbellen.
Tyfus hel. Wie is er bang voor de tandarts?
Ik ben bang dat ik bij de volgende verstandskies ook daadwerkelijk mijn verstand verliezen ga...

Tjuus, ik ga vast slapen.
Died.












dinsdag 25 september 2012

CD Review- Jodi Shaw 'In Waterland'



Ik heb de nieuwe plaat van Jodi Shaw geluisterd en bedacht wat ik er eigenlijk van vind.

Dat heb ik op papier gezet en dat kun je hieronder dan dus lezen:

:)


woensdag 12 september 2012

Fuck My Life; Hoe mijn kledingkast geheimen gangen móet hebben!


 
Ik ben een vrouw.
Dat betekent een aantal dingen:

Ten eerste:
ik heb een baarmoeder.

Ten tweede:
ik hou van make-up
en ten derde:
ik weet NOOIT wat ik aan moet trekken.


In mijn geval betekent het ook dat mijn Billy's van de Ikea prop en dan ook prop vol zitten met kleding!

Je moet je voorstellen: voordat ik in mijn huidige 28 m2 kamer woonde, woonde ik in 'hokjes' van om en nabij de 14 m2.. Toen ik dus in mijn kamer van nu kwam begon ik ENORM te hamsteren, want: ik had eindelijk ruimte!!

Zo is het bij mij ongeveer mis gegaan.. Ik sta áltijd in een kleding winkel en dan denk ik 'oh, maar zoiets heb ik écht nog niet!' en dan heb ik vervolgens al wel zoiets..

Maar goed, de REDEN dat ik dit balletje opgooi is omdat ik morgen en overmorgen een nieuwe clip ga schieten met Ape Not Mice! Super leuk en we hebben grootse plannen..

Nu wil het geval dat we een beetje een 'folklorische' touch aan het geheel willen geven, dus is het eerste wat ik denk 'Oh, dat heb ik echt niet in m'n kast hangen!' waarna Mark en ik niet veel later door de tweedehands winkels struinen.

Alles wat misschien leuk is fotograferen we en sturen we door naar de styliste, dat ziet er ongeveer zo uit:







Vervolgens kom ik dus thuis en ga in m'n kast neuzen wat ik allemaal nog meer kan meebrengen. Resultaat:

VIER MEGA TASSEN VOL!!
Check dit:





schijnbaar had ik al langer Folklorische bedoelingen.

Hoe ik dat mee ga krijgen; geen idee nog.
Wat ik wel weet is dat iedereen best zo'n Billy van de Ikea kan aanschaffen: ze zijn verbazingwekkend ruim!
Ik vermoed dat er een soort geheimen gangen stelsel in verwerkt zit, want nu die vier mega tassen vol met kelding zitten ziet mijn kast er nóg ruim gevuld uit.

Ik koop binnekort een schep.
Als ik dan weer niet weet wat ik aan moet doen, dan kan ik in m'n kast gaan graven!

Liefs, Diede

PS. het NOS-journaal is niet langsgekomen... meh :(

dinsdag 11 september 2012

Fuck my Life; de identiteitscrisis!



Ooit gedacht 'waren mijn ouders bij mijn geboorte maar wat creatiever geweest'?


En dan doel ik niet op creatiever qua geboortekaartje of de kleur muisjes op de beschuitjes
nee, 
het gaat om creativiteit qua naam. ;)

'Rayn-beau' of 'Gertruide de la Boulanger' is dan weer ietwat overdreven qua creativiteit maar ik bevind mijzelf met de naam 'Diede Claesen' à ce moment in een Catastrophe d'ID. (ookwel: identiteitscrisis)

Ik had namelijk nooit, maar dan bedoel ik ook echt: nooit, NOOIT, verwacht dat ik dit zou zeggen maar:

mijn ouders blijken niet creatief genoeg te zijn geweest.

Geloof het of niet, maar ik heb via een gemeenschappelijke vriend ontdekt dat:

in Utrecht
woont een meisje van 22,
geboren op 8 september 1990,
met als achternaam 'Claassen' klinkt als 'Klaasen'
en als voornaam 'Diede'.

En hier ben ik:

terwijl ik dit typ in Utrecht (maar woon in Tilburg),
ik ben een meisje van 22,
geboren op 8 september 1990,
met als achternaam 'Claesen' klinkt als 'Klaasen'
en als voornaam 'Diede'.





FUCKING SICK!

Plus, we zitten allebei soort van in de muziek (geloof ik.); ík ben zangeres en schrijf popliedjes, zíj is assistent coördinator voor een poppodium... wie verzint dat nou?!

A fin,

ik vind dit nieuwswaardig!
Vond ik het vroeger jammer dat ik geen 'Anne' of 'Kim' heette omdat ik altijd de naam 'Diede' vijfhonderd keer opnieuw moest zeggen, maar had ik eindelijk geaccepteerd dat ik lekker een aparte naam heb, blijkt er gewoon NOG zo eentje rond te lopen!

Ik verwacht het NOS journaal bij deze morgenochtend op de stoep.

Ik zet thee en koekjes klaar...

Bonjour,
Diede Claassen. Of Claesen. Ja, Claesen. Geloof ik...

maandag 10 september 2012

Fuck My Life; het verhaal van de kras in de auto van des parents.

Mijn ouders waren twee weken geleden op vakantie naar de zon vertrokken, en ik? Ik mocht de auto lenen om te 'oefenen' met rijden.
 
 
 
 

Nou, ouders uitgezwaaid en veel plezier gewenst, en ik beloof een keer of vijf dat ik goed op onze Astra Turbo zal passen. Echt? Echt. Pinky promise.

Op de terug weg van Schiphol naar huis voel ik me de koning te rijk: radio hard aan, ik blère lekker mee, cruise-control aan, zonovergoten weilanden en een eindeloze snelweg aan m'n horizon! Ik kan overal heen waar ik wil! Van Zuid-Spanje tot Noorwegen! I
k voel me verantwoordelijk, volwassen en independant, and I liked it.


Alles ging ook super goed de eerste week want, en dat is niet arrogant bedoeld, ik vind mezelf over het algemeen een hele goede coureur, en ik zou echt zeker bij mezelf in de auto durven zitten...

tot vrijdag.

Ik had heel de dag gewerkt bij cafe Berlijn (waar ik dus werk) en de dag ervoor had ik daar tot sluit moeten werken en was zo tegen drieën thuis. Ik was dus, je voelt hem al, niet helemaal fris en fruitig.

Mark, mijn lieftallige bandlid bij Ape Not Mice, was die avond jarig en vierde een feestje en ik had met Lodewijk, mijn ándere lieftallige bandlid, afgesproken in Eindhoven om nog een kadootje op de kop te tikken. We hadden afgesproken bij de parkeergarage aan de Mathildalaan.

Ten eerste: als ik IETS haat, dan zijn het parkeergarages,
ten tweede: ik was in een parkeergarage,
en ten derde: het was DRUK in de parkeergarage.


Ik bevond mezelf in met de astra Turbo in een soort van 'Free for All' auto-jungle, waarin iedereen vocht om de laatste plekjes.
En ik, niet zo'n inparkeer-talent, reed al ietwat aan de late kant op de derde verdieping rond op zoek naar een vrij plekje. Semi-stress was redelijk goed zichtbaar tot ik plots een plekje zag aan m'n rechterkant!

Wat doe ik? Hoppakeee, zwengel die auto naar rechts en sta vervolgens compleet scheef in het vak.

Nu wil het geval dat ik ook een gevoel van trots heb.
Dat ik dan denk "Yo, als ik die auto zó laat staan gaat iedereen zich afvragen welke kleuter zó scheef inparkeert."

Dus ik zet m'n auto in z'n achteruit en probeer wat bij te sturen...

Schraap ik dus mooi zó met m'n rechterkant tegen de auto naast mij aan. Die hele auto werd door mijn zijkant een beetje gelift zelfs. Mijn parkeersensoren loeiden het uit en ik krijg zowat een hartverlamming, stuur snel weer terug naar voren en sta nu absoluut ONMOGELIJK in het vak geparkeerd.
Onder mijn 'kutkutkut' gemompel stap ik uit. Handen in m'n haar. Zie tot mijn grote ergernis dat er allemaal auto's langsrijden die het schouwspel zien en hun monden zie ik open vallen.

Kak.

Ik bel Lodewijk in blinde paniek.:

"LODI LODI LODI, JE MOET ME HELPEN, IK HEB DE AUTO GEPARKEERD MAAR TEGEN DIE ANDERE AAN EN IK SNAP ER NIKS MEER VAN IK KRIJG HEM NIET MEER GOED IN HET VAK EN MIJN OUDERS VERMOORDEN ME EN WAT MOET IK DOEN NU JIJ MOET ECHT ME KOMEN REDDEN WANT MOET IK ACHTERUIT OF VOORUIT OF HOE MOET IK ER UBERHAUPT UIT-"

Lodi heeft genoeg cues ontvangen en komt even later aanrennen, kan zijn lach niet helemaal inhouden maar goed:

na zes keer steken staat de auto goed in het vak.

En dan zien we het... de zijkant. De flinke kras die ik erin gereden heb.
Mijn maag draaide zich om en naar de andere auto durf ik niet echt te kijken.



Naja. Overkomt de beste?

Vervolgens moest ik een plan smeden. Om te zorgen dat mijn vati en mutti als ze terug kwamen van vakantie niets zouden doorhebben.. OF... ik moest het opbiechten met als risico nooit meer de auto te mogen lenen of iets dergelijks.

Ik ben serieus ELKE benzinepomp in Tilburg langs gegaan om te vragen of ze anti-kras-spul verkochten. Nergens. Ik kreeg op mijn whatsapp een foto binnen van mijn ouders van hen in de zon met de tekst 'xjes van ons!' erbij geschreven. Mijn schuldgevoel rees de pan uit.

 'xjes van ons!'

Mijn oom en tante, waar ik die avond ging eten, hadden spul van Tellsell wat moest helpen om de krasjes op te vullen. 's avonds dat spul dus gebruikt.. maar wonderen verrichten deed het niet.

Ik accepteerde dat ik dan maar onterft zou raken, maar ik het eerlijk zou opbiechten.
Afin, uiteindelijk kwamen mijn ouders terug, ik zag mijn moeder als eerst.
Nadat ik eerst zo lang mogelijk probeerde te vragen hoe hun vakantie geweest was, kwam dan toch de vraag 'is hier alles goed gegaan?'

'Nou, ehm. Ja mam, maare...' begon ik. Uiteindelijk heb ik het pijnlijke feit opgebiecht en hoewel ze een beetje kribbig reageerde, was het minder erg dan gedacht.
Mijn vader spande de kroon. Hij zei "Ach joh! Het is maar blik!"

Serieus? Ik heb me zes dagen misselijk gevoeld en met buikpijn rondgelopen door de kras!

Nu was ik 8 september jarig.
Wat gaf Lodi me voor kado?
JAWEL: Car Polish om de auto bij te kleuren.

Stond ik dus zwaar glamourloos als newly 22er de auto te poetsen en te polishen als boetedoening voor het hele akkefietje.



Maargoed.

Ik durf nooit meer in te parkeren, maar als er iets met de auto gebeurt de volgende keer, weet ik in ieder geval dat m'n ouders best chill gaan reageren ;)
Liefs, (en voor alle inparkeerders: succes!)
Diede

dinsdag 4 september 2012

Recept 'Di Diede': Courgettesoep!


Ik heb gekookt.
Het smaakte goed genoeg om te delen.

tataa;

Courgettesoep di Diede:



Vond je het ook lekker? Deel 't dan!

CD review - The Cosmic Carnival


The Cosmic Carnival - Change the World or go Home


Ik dacht, fuck it, als ik dan toch schrijf waarom ook niet over muziek van collegee ;)
En dus, ziehier; mijn première recensie. 




Ik ken de heren en dame van 'The Cosmic Carnival' al een poosje. 
Ze hebben mijn band Ape Not Mice zelfs verslágen bij de Zomerterrasconcoursen een jaartje of twee geleden. Dat er een plaat moest komen was dus duidelijk; dacht ik toen, maar dat 'ie nu pas uit is, had ik persoonlijk niet verwacht. Desalniettemin, mijn hooggespannen verwachtingen worden niet neergeslagen.
The Cosmic Carnival is alles wat ik ervan verwacht: nostalgisch, Beatle-esk, onder-gaande-zon-zomers en met een hoog hippie-gehalte.

Ik ben altijd ook wel te porren voor een mooi en leuk boekje, en wat dat betreft moet je deze plaat in je CD-kast halen; het is een waar kunstwerkje. 
Het concept is duidelijk en het wordt met verve gebracht.

Ik moet lachen om 'Archipelago!' omdat ik stiekem hoop dat dat dat beestje uit die oude serie is. 
De band is strak, ze grooven fijn, heerlijk tijdens het opruimen van je kamer (like I did) door de mooie arrangementen en omdat niet alles met zang is.



Wel moet ik eerlijk zeggen dat ik vooral de samenzang mooi vind, bijvoorbeeld aan het begin van 'The Green Light' maar zodra Nicholas solo zingt komt hij iets minder uit de verf. 
The Cosmic Carnival werkt heel goed als team naar mijn idee, en klinkt on-Nederlands, maar af en toe verraad het Engels in de solozang voor mij dat de band uit ons kikkerlandje komt...

Maar ik hou ervan. En ze zijn allemaal zo lief en leuk.
Draaien maar!!

Mijn lievelingsnummers op de plaat:

1. Burn the Roses
2. Stop it
3. Desperate Man / Is it Wrong (ik kannie kieze.)